मिस्डकल भाग-७
माया त दिनदिनै बढ्दै थियो त्यसैले त! अत्याधिक जलन हुन थालेको थियो उनका प्रतिउत्तर आउनलाई एक्छिन मात्रै ढिलो हुद खेर पनि। आत्तिन्थेँ र सोधि हाल्थेँ "बिजि होर?"
उनि "काम गर्दै छु" भन्थिन। कहिले खाना बनाउदै कहिले के गर्दै, कहिले के गर्दै।
अनि उनले मलाई पनि सोध्थिन अनि बल्ल अनुभुति गर्थे म, यो जलन ब्यर्थको रहेछ, नेटवर्क प्रब्लम पनि अत्याधिक अनि कहिले काहि काम गरि रहेकै बेला, च्याट गरिथ्यो र त कहिले रिप्लाई गर्न लेट कहिले गरेको काम काम नलाग्ने गरि बिग्रिने,
कयौ पल्ट खाना भस्मचुर हुने गरि डढाएँ, अनि एउटा काम गर्न लाग्दा घरि घरि के गर्न लागेको थे नै बुसुक्कै बिर्सिन्थेँ।
यति क्लोज भईसकेको थियो तर ऐले सम्म पनि मैले उनलाई प्रोपोज भने गरेको थिईन,
"साँचो प्रेम गर्न पनि कुनै दिन समय र स्थान चाहिन्छ र ? "जस्तो लाग्थ्यो,
हुनत घुमाउरो पारामा उनलाइ सङ्केत नै नदेको चै पक्कै होईन। उनि टपिक मोड्थिन अर्कै तिर।
ऐले सम्म फेसबुक चलाउन धेरै जानि सकेको थेँ, फोटोहरु नि राख्थेँ कहिले काहि, र हरेक फोटोमा उनको लाईक र कमेन्ट आउने पनि पक्का थियो।
र केहि साथिहरुले पनि कमेन्ट ठोक्ठे, अनि कमेन्ट कमेन्टमै गफ हुन्थ्यो ऐले सम्झिदा नि हासो उठ्छ।,,,,,
माया त दिनदिनै बढ्दै थियो त्यसैले त! अत्याधिक जलन हुन थालेको थियो उनका प्रतिउत्तर आउनलाई एक्छिन मात्रै ढिलो हुद खेर पनि। आत्तिन्थेँ र सोधि हाल्थेँ "बिजि होर?"
उनि "काम गर्दै छु" भन्थिन। कहिले खाना बनाउदै कहिले के गर्दै, कहिले के गर्दै।
अनि उनले मलाई पनि सोध्थिन अनि बल्ल अनुभुति गर्थे म, यो जलन ब्यर्थको रहेछ, नेटवर्क प्रब्लम पनि अत्याधिक अनि कहिले काहि काम गरि रहेकै बेला, च्याट गरिथ्यो र त कहिले रिप्लाई गर्न लेट कहिले गरेको काम काम नलाग्ने गरि बिग्रिने,
कयौ पल्ट खाना भस्मचुर हुने गरि डढाएँ, अनि एउटा काम गर्न लाग्दा घरि घरि के गर्न लागेको थे नै बुसुक्कै बिर्सिन्थेँ।
यति क्लोज भईसकेको थियो तर ऐले सम्म पनि मैले उनलाई प्रोपोज भने गरेको थिईन,
"साँचो प्रेम गर्न पनि कुनै दिन समय र स्थान चाहिन्छ र ? "जस्तो लाग्थ्यो,
हुनत घुमाउरो पारामा उनलाइ सङ्केत नै नदेको चै पक्कै होईन। उनि टपिक मोड्थिन अर्कै तिर।
ऐले सम्म फेसबुक चलाउन धेरै जानि सकेको थेँ, फोटोहरु नि राख्थेँ कहिले काहि, र हरेक फोटोमा उनको लाईक र कमेन्ट आउने पनि पक्का थियो।
र केहि साथिहरुले पनि कमेन्ट ठोक्ठे, अनि कमेन्ट कमेन्टमै गफ हुन्थ्यो ऐले सम्झिदा नि हासो उठ्छ।,,,,,
यति सम्म बिजि हुन थालियो उनि सङ्ग कि, कलेजमा धरि ब्यागमा मोबाइल हालि हालि च्याट गर्ने। उनि सम्झाएको जस्तो गर्थिन बुद्धु पढ्नु पर्छ नि पढ्ने समयमा त,
अनि म पनि बुझे जसरि "हुन त हो" भनेर प्रतिक्रिया दिन्थे। जब बाई लेख्ने तर्खर गर्थे, उन्का भाबहरु यसरि ओईरो लाग्ने गर्थ्यो कि मानौ, म सदाका लागि जाद छु उनि बाट टाढा। अनि कहिले अन्लाइन नै छोडेर पढिन्थ्यो उनका म्यासेजका ताति हुन्थे, र उनको क्लास हुदा पनि उसतै,, हामि दुबै जनालाइ एकअर्काको कुन बेला कुन बिषय हुन्छ समेत याद भैसकेको थियो॥। उस्तै दिन्चर्या, हुदै थियो। एक्दिन उनले सोधिन भोलिको प्लान के छ?
मैले भने के हुनु र, त्यहि त हो कलेज गयो आयो? अनि तिमि सङ्ग च्याट गर्यो। किन र?
भोलि भ्यालेन्टाईन डे नि त। केहि होला नि कलेजमा प्रोग्राम, आइ मिन कसैलाई प्रोपोज गर्ने होला नि।
झसङ्ग भएँ, काँ कलेजमा कोहि हुनु पर्यो नि, म एकजना स्पेसललाई गर्ने हो, भने।
यावत कुरा हरु भए, त्यस उनि सङ्ग अझै नजिकिन र समिप रहन, साना भन्दा साना कुरा हरु सोध्थेँ, अनि हेक्का पनि। अनि उनि पनि उस्तै।
भोलि पल्ट कलेजबाट आएँ, केटाहरु बाहिर घुम्न गएका रहेछन्। म पनि, बल्ल मौका मिल्यो उनलाई फोन गर्ने जस्तो लाज्ञ्ो॥॥ ढोका बन्द गरेँ, २-४ चोटि लामो सास फेरेँ आफै लाइ सहज बनाएं, अनि उनको नम्बरमा फोन लगाएँ। घन्टि गयो, आज अचम्म भयो एक घन्टिमै फोन उठ्यो।
हेल्लो"
हेल्लो" के छ मिस्टर काले को हाल्खबर?"
ठिकठाक अनि कालीको के छ नि?"
मेरो त रमाईलो छ, उनले भनिन।
आज म एउटा गीत गाउँछु सुन है।"
वाह आज मेरो कालेले गीत गाउने"
सुनाउन सुनाउन प्लिज।
सदै उनका सुमधुर आवाजमा सुन्थेँ, आज आफ्नो बेसुर, र बेतालमा पनि गाउने प्रयत्नमा लागेको थिएँ म। साच्चै जस्तो भए पनि नहास्नु ल भने र कबुल गर्न लगाएँ सुरुमा। उनले ह्वस भन्दै सहमति जनाईन।
"सुनन परी तिमिलाइ
धेरै माया गर्छु म
तर भन्न सकिन
सहारा लिदैछु यो दिनको
नाई भन्ने छैनौ आशा छ मलाई
तिमि बन्छौ र मेरो भ्यालेन्टाइन।
तिमि हुन्छौ र मेरो भ्यालेन्टाईन।"
यो अति नै सुन्दर भ्यालेन्टाइन सङ्ग आफ्ना बेफ्वाँक सुरमा गाउँदै थिएँ, जति जति पछि हुन्थ्यो आवाज खुल्दै आई रहेको थियो।
गीत सब सक्कियो, मेरो मन चङ्गा सरि उड्न थोज्दै थियो तर उति नै खेर, उता बाट डाँको छोडेर रोएको आवाज आयो।
तनाब हुन थाल्यो, के भयो उनलाई सन्चो नभएर रोएकि हुऊन कि, त्यो गीतको भावमा डुबेर रोईन अरे बाबा भावमा डुबेर फेरि रुनु किन? झन खुसि हुनु पर्ने उनि॥॥
के भयो, किन रोको मलिन स्वरमा भने,
उनको प्रतिउत्तर थियो
"आई लभ यु माई बेष्ट फ्रेन।" अनि फोन काटिन।
म छाङ्गा बाट खसे जस्तो भए। आई लभ यु भ अनेसि फेरि किन रोईरहनु? मैले बुझ्न नसकेको कुरो,
रोएको आवाज्, अनि फेरि फोन काटेसि डर लाग्न थाल्यो। उनको मोबाईल निकै बेर सम्म अफ थियो। फेसबुक पनि खोलेकि रहेनछिन।
म प्रत्यक क्ष्ण तड्पिरहेको थिएँ, के गर्दै छिन उनि, कसो गर्दै छिन।
न उनको अर्कै बोई फ्रेन रहेछ कि अनेकौ अनेक प्रश्नको ढिस्को खस्दै थियो मानौ, भर्खर ठुलो बर्षाले पहिरो जादै छ प्रश्नहरुको।
उनले १।२ घन्ट जति पछि फोन अन गरिन, र फ्रेश मुडमा कुरा गरिन बल्ल। आनन्दको आयो।
मैले उन्लाई उक्साई रहेको थिएँ मेरो उत्तर दिन उनि टार्न खोज्दै थीइन, आई लभ यु बट एज माई बेष्ट फ्रेन।
मैले पनि भनिदिए। त्यो तिम्रो ईक्षा स्विकार्ने वा नकार्ने, किन कि प्राप्ति मात्रै माया हैन यो सन्सारमा र यो मैले राम्रो सङ बुझेको छु। छाति माथि हजारौँ किलाहरु एकैसाथ रोप्दै बोलिरहेको थिएँ म सिर्फ उनको कुरा र उनका चहाना हरु अनि भावनाहरु माथि ठेस नलागोस भनेर।
#यात्री
मिस्डकल भाग-८
अनि म पनि बुझे जसरि "हुन त हो" भनेर प्रतिक्रिया दिन्थे। जब बाई लेख्ने तर्खर गर्थे, उन्का भाबहरु यसरि ओईरो लाग्ने गर्थ्यो कि मानौ, म सदाका लागि जाद छु उनि बाट टाढा। अनि कहिले अन्लाइन नै छोडेर पढिन्थ्यो उनका म्यासेजका ताति हुन्थे, र उनको क्लास हुदा पनि उसतै,, हामि दुबै जनालाइ एकअर्काको कुन बेला कुन बिषय हुन्छ समेत याद भैसकेको थियो॥। उस्तै दिन्चर्या, हुदै थियो। एक्दिन उनले सोधिन भोलिको प्लान के छ?
मैले भने के हुनु र, त्यहि त हो कलेज गयो आयो? अनि तिमि सङ्ग च्याट गर्यो। किन र?
भोलि भ्यालेन्टाईन डे नि त। केहि होला नि कलेजमा प्रोग्राम, आइ मिन कसैलाई प्रोपोज गर्ने होला नि।
झसङ्ग भएँ, काँ कलेजमा कोहि हुनु पर्यो नि, म एकजना स्पेसललाई गर्ने हो, भने।
यावत कुरा हरु भए, त्यस उनि सङ्ग अझै नजिकिन र समिप रहन, साना भन्दा साना कुरा हरु सोध्थेँ, अनि हेक्का पनि। अनि उनि पनि उस्तै।
भोलि पल्ट कलेजबाट आएँ, केटाहरु बाहिर घुम्न गएका रहेछन्। म पनि, बल्ल मौका मिल्यो उनलाई फोन गर्ने जस्तो लाज्ञ्ो॥॥ ढोका बन्द गरेँ, २-४ चोटि लामो सास फेरेँ आफै लाइ सहज बनाएं, अनि उनको नम्बरमा फोन लगाएँ। घन्टि गयो, आज अचम्म भयो एक घन्टिमै फोन उठ्यो।
हेल्लो"
हेल्लो" के छ मिस्टर काले को हाल्खबर?"
ठिकठाक अनि कालीको के छ नि?"
मेरो त रमाईलो छ, उनले भनिन।
आज म एउटा गीत गाउँछु सुन है।"
वाह आज मेरो कालेले गीत गाउने"
सुनाउन सुनाउन प्लिज।
सदै उनका सुमधुर आवाजमा सुन्थेँ, आज आफ्नो बेसुर, र बेतालमा पनि गाउने प्रयत्नमा लागेको थिएँ म। साच्चै जस्तो भए पनि नहास्नु ल भने र कबुल गर्न लगाएँ सुरुमा। उनले ह्वस भन्दै सहमति जनाईन।
"सुनन परी तिमिलाइ
धेरै माया गर्छु म
तर भन्न सकिन
सहारा लिदैछु यो दिनको
नाई भन्ने छैनौ आशा छ मलाई
तिमि बन्छौ र मेरो भ्यालेन्टाइन।
तिमि हुन्छौ र मेरो भ्यालेन्टाईन।"
यो अति नै सुन्दर भ्यालेन्टाइन सङ्ग आफ्ना बेफ्वाँक सुरमा गाउँदै थिएँ, जति जति पछि हुन्थ्यो आवाज खुल्दै आई रहेको थियो।
गीत सब सक्कियो, मेरो मन चङ्गा सरि उड्न थोज्दै थियो तर उति नै खेर, उता बाट डाँको छोडेर रोएको आवाज आयो।
तनाब हुन थाल्यो, के भयो उनलाई सन्चो नभएर रोएकि हुऊन कि, त्यो गीतको भावमा डुबेर रोईन अरे बाबा भावमा डुबेर फेरि रुनु किन? झन खुसि हुनु पर्ने उनि॥॥
के भयो, किन रोको मलिन स्वरमा भने,
उनको प्रतिउत्तर थियो
"आई लभ यु माई बेष्ट फ्रेन।" अनि फोन काटिन।
म छाङ्गा बाट खसे जस्तो भए। आई लभ यु भ अनेसि फेरि किन रोईरहनु? मैले बुझ्न नसकेको कुरो,
रोएको आवाज्, अनि फेरि फोन काटेसि डर लाग्न थाल्यो। उनको मोबाईल निकै बेर सम्म अफ थियो। फेसबुक पनि खोलेकि रहेनछिन।
म प्रत्यक क्ष्ण तड्पिरहेको थिएँ, के गर्दै छिन उनि, कसो गर्दै छिन।
न उनको अर्कै बोई फ्रेन रहेछ कि अनेकौ अनेक प्रश्नको ढिस्को खस्दै थियो मानौ, भर्खर ठुलो बर्षाले पहिरो जादै छ प्रश्नहरुको।
उनले १।२ घन्ट जति पछि फोन अन गरिन, र फ्रेश मुडमा कुरा गरिन बल्ल। आनन्दको आयो।
मैले उन्लाई उक्साई रहेको थिएँ मेरो उत्तर दिन उनि टार्न खोज्दै थीइन, आई लभ यु बट एज माई बेष्ट फ्रेन।
मैले पनि भनिदिए। त्यो तिम्रो ईक्षा स्विकार्ने वा नकार्ने, किन कि प्राप्ति मात्रै माया हैन यो सन्सारमा र यो मैले राम्रो सङ बुझेको छु। छाति माथि हजारौँ किलाहरु एकैसाथ रोप्दै बोलिरहेको थिएँ म सिर्फ उनको कुरा र उनका चहाना हरु अनि भावनाहरु माथि ठेस नलागोस भनेर।
#यात्री
मिस्डकल भाग-८
उनका भावनाहरुमाथि कुनै किसिमको घात पुर्याउन चहान्नथेँ। आखिर खप्पर न हो जे लेख्या छ भाज्ञ्मा त्यहि त हो पाउने। उनि गरुङ्गो मन लिएर बोलि रहेकि थिईन। म प्रष्ट थिएँ किन कि आज उनको कुरा गर्ने शैलि अलिक फरक थियो साबिक भन्दा।
मैले धेरै हसाँउने प्रयत्न गरेँ उनि हाँसिनन बरु हासेको र खुशि रहेको जस्तो गरिन। म सारै दुखि थिएँ किनकि उनि पनि दुखि जो थिईन। र अर्को कारण भनेको उनले मनभरि बिभिन्न किसिमका कुराहरु खेलाईरहेको थीइन र मैले उनलाइ सोध्ने प्रयाश पनि गरिन। एक त भ्यालेनटाइन डे अनि अर्को उनको खाटा बसेको घाउ कोट्याउन चहान्न थेँ।
उनले भने पनि नभने पनि भन्न नमिल्ने भएरै उनले अहिले सम्म मुख नखोलेकि होलिन यो बिशयमा जस्तै लाग्थ्यो। मैले गरुङ्गो मनले उनसङ्ग कुरा टुङ्ज्ञ्ाए। फोन राख्ने बित्तिकै उकुसमुकुस भएर आयो। ग्वाँ कि ग्वाँ रोऊँ जस्तो, आंशुका दुइ ढिक्का आँखाका छेउ हुँदै सरर गालालाई आफ्नो बाटो बनाउदै चिउँडो सम्म आए र तप्प खसे भुई मै। आशुका ढिक्का भुईमा खसिसकेसि पनि मलाई नै टुलुटुलु हेरिरहेको झै गर्दै थिए, र लाग्दै थियो कि मलाई भन्दैथे। किन हामीलाई आफ्नो आखाबाट झारिस खुरुक्क न त्यहि आखामा राख।
मोबाइल हेरेँ आज भ्यालेन्टाईन डे भएको ले मैले आज वालपेपर नै उनकै तस्बिर राखेको थिएँ।
निलो टोप्स अनि कालो लेगिङ्गस। अगाडि पट्टिको कपाल सर्लक्क देब्रे तिर सोरेर लगेकि अनि पछाडि बानेकि, पिङ्गमा बसेकि उनि। अनि ओठमा अनुपम मुस्कानका साथमा। मैले त्यो तस्बिर हेर्न थालेपछि उत्तिनै खेर मुस्कान छाईहाल्यो।
आखिर उनको तस्बिर पनि बोलुँला झै गर्दै। अनि पिङ्ग हलाई दिन भने झै लाग्दै थियो।
ढोका खोलें अनि बाथरुम गएर टाउको पखालेँ गरुङ्गो भएको टाउको अलि हल्का भयो। बाहिर निस्कन मन लाज्ञ्ो, निस्के अनि एक्छिन डुलेर आएँ। केटाहरु आइसकेको रहेछन। डुल्न गका रे सबै आज काँकाँ कस्तो कस्तो चर्तिकला देख्न पाईदो रहेछ भेनेर। धेरै हसाएँ साथिहेरुले पनि। अनि कता कता चै उनकै याद पनि आई राख्यो यदाकदा।
बेलुका खाना खाइयो। अनि एकै छिन पढेर सुत्ने तर्खर नि गरियो। का सुत्ने तर्खर गर्नु, केटाहरुको अगाडि चाई सुत्ने तर्खर गरे झै गरेँ तर बास्तबिकतामा म बारम्बार उनको नम्बर डाएल गरि रहेको थिएं, मोबाइल ओफ भनिरहेको थियो। फेसबुकमा अनि मोबाइल दुबै मा म्यासेज छोडेँ। निकै बेर पछि फेसबुकमा देखा परिन उनि, अनि हत्तनपत्त मोबाईल्मा डाएल गरेँ ओफ नै थियो। उनलाइ सोधें, उनले भनिन मोबाईलमा चार्ज छैन त्यहि भएर हो, ऐले त ड्याडिको मोबाइलबाट अनलाईन बसेको छु।
यति उनका बात सुनेर दङ्ग परे मनमनै भन्दै थिएँ "उ मेरै मायाले अन्लाईन आएको हुनु पर्छ। १ घन्टा जति कुरा भयो। र ड्याडिको मोबाइल फेरि बैठक कोठामा लगेर चार्जमा जोड्नु छ निदाएँ भने तनाब हुन्छ भन्दै थिईन उनि।
बैठक कोठामा किन भनेको बुढा डराउँदा रहेछन मोबाईल पड्किन्छ भनेर त्यहि भएर अर्को कोठामा चार्ज्मा राखेर सुत्दा रहेछन अनि छोरीलाई पनि आफु सुत्ने कोठामा चार्जमा जोडेर नसुत भन्दा रहेछन्। ठट्यौलि गर्यौं एक्छिन अनि उनि बिदा भैइन फेसबुकबाट तर मन मस्तिस्कबाट अहँ पटक्कै हुन सकिनन्।
"सपना त्यो होईन जुन निदाएको बेला देखिन्छ, सपना त त्यो हो जस्ले निदाउन दिदैन। "- अब्दुल कलाम को यो पङ्तिले मलाई कता कता मेरो जिबनको सपना नै उनि हुन कि भन्ने भान पर्न थालिसकेको थियो किन कि आज भोलि उनकै यादले म लेट नाईट अनिदो बस्न थालेको जो थिएँ। कहिले उनकै बारेमा सोच्दै त कहिले उनि सङ्ग गफगाफ गर्दै मनका सारा बोजहरु बिसाउने चौतारीमा थकाई मार्न सुस्ताए जसरि बसिरहन्थे ॥
तर फरक भने अवस्य थियो, चौतारीमा भारी बिसाएर सुस्ताउँदा, फेरि आफ्नो यात्रा सुरु गर्नु पर्दा पहिले भन्दा भारी झन गरुङ्गो भएको महसुश गर्छन रे मान्छेहरु तर म चैं, झन नया उत्साह नया उमङ्गका साथ उर्जाले भरिन्थेँ जब जब उनिसङ्ग मेरा मनका सारा दुख बिसाउथें, मेरा दुख नष्ट हुन्थे भने मेरा खुशि उनि सङ्ग बाढ्न पाँउदा दोब्बर बढेको जस्तो पनि लाग्थ्यो।
उनि फेसबुकबाट गैसके पछि पनि यदाकदा उनकै प्रोफाइलकै वरिपरि भौतारिरहेँ, सोच्दै थिए, मेरो मन यहि कतै हुनु पर्छ, अनि उनका प्रत्यक तस्बिरमा देखिने मुस्कानमा अल्झिएको पाउँथेँ मेरा सारा हर्ष अनि खुशिहरु। उनको कलेज ड्रेसमा खिचेको फोटो अनि साथिहरुसङग खिचेको ग्रुप फोटो दोहोरिने अग्रेरै हेरे, अझै धित मरेको थिएन्। अब आँखाका परेला बाट्टि सकेका थिए।
मोबाइल भाइब्रेट गर्यो, उनको म्यासेज आएको रहेछ॥॥ "सरि काले, गुड नाईट स्विट ड्रिम्स"
म्।
ऐले पनि हत्पत्त लेखें, गुडनाईट स्विट ड्रिम्स एन्ड लभ यु माई बेष्ट फ्रेन्ड।
अब भने आनन्दको निद्रा निदाउने भैयो भनेर सोच्दै थिए।
निदाएछु॥॥।
#यात्री
मैले धेरै हसाँउने प्रयत्न गरेँ उनि हाँसिनन बरु हासेको र खुशि रहेको जस्तो गरिन। म सारै दुखि थिएँ किनकि उनि पनि दुखि जो थिईन। र अर्को कारण भनेको उनले मनभरि बिभिन्न किसिमका कुराहरु खेलाईरहेको थीइन र मैले उनलाइ सोध्ने प्रयाश पनि गरिन। एक त भ्यालेनटाइन डे अनि अर्को उनको खाटा बसेको घाउ कोट्याउन चहान्न थेँ।
उनले भने पनि नभने पनि भन्न नमिल्ने भएरै उनले अहिले सम्म मुख नखोलेकि होलिन यो बिशयमा जस्तै लाग्थ्यो। मैले गरुङ्गो मनले उनसङ्ग कुरा टुङ्ज्ञ्ाए। फोन राख्ने बित्तिकै उकुसमुकुस भएर आयो। ग्वाँ कि ग्वाँ रोऊँ जस्तो, आंशुका दुइ ढिक्का आँखाका छेउ हुँदै सरर गालालाई आफ्नो बाटो बनाउदै चिउँडो सम्म आए र तप्प खसे भुई मै। आशुका ढिक्का भुईमा खसिसकेसि पनि मलाई नै टुलुटुलु हेरिरहेको झै गर्दै थिए, र लाग्दै थियो कि मलाई भन्दैथे। किन हामीलाई आफ्नो आखाबाट झारिस खुरुक्क न त्यहि आखामा राख।
मोबाइल हेरेँ आज भ्यालेन्टाईन डे भएको ले मैले आज वालपेपर नै उनकै तस्बिर राखेको थिएँ।
निलो टोप्स अनि कालो लेगिङ्गस। अगाडि पट्टिको कपाल सर्लक्क देब्रे तिर सोरेर लगेकि अनि पछाडि बानेकि, पिङ्गमा बसेकि उनि। अनि ओठमा अनुपम मुस्कानका साथमा। मैले त्यो तस्बिर हेर्न थालेपछि उत्तिनै खेर मुस्कान छाईहाल्यो।
आखिर उनको तस्बिर पनि बोलुँला झै गर्दै। अनि पिङ्ग हलाई दिन भने झै लाग्दै थियो।
ढोका खोलें अनि बाथरुम गएर टाउको पखालेँ गरुङ्गो भएको टाउको अलि हल्का भयो। बाहिर निस्कन मन लाज्ञ्ो, निस्के अनि एक्छिन डुलेर आएँ। केटाहरु आइसकेको रहेछन। डुल्न गका रे सबै आज काँकाँ कस्तो कस्तो चर्तिकला देख्न पाईदो रहेछ भेनेर। धेरै हसाएँ साथिहेरुले पनि। अनि कता कता चै उनकै याद पनि आई राख्यो यदाकदा।
बेलुका खाना खाइयो। अनि एकै छिन पढेर सुत्ने तर्खर नि गरियो। का सुत्ने तर्खर गर्नु, केटाहरुको अगाडि चाई सुत्ने तर्खर गरे झै गरेँ तर बास्तबिकतामा म बारम्बार उनको नम्बर डाएल गरि रहेको थिएं, मोबाइल ओफ भनिरहेको थियो। फेसबुकमा अनि मोबाइल दुबै मा म्यासेज छोडेँ। निकै बेर पछि फेसबुकमा देखा परिन उनि, अनि हत्तनपत्त मोबाईल्मा डाएल गरेँ ओफ नै थियो। उनलाइ सोधें, उनले भनिन मोबाईलमा चार्ज छैन त्यहि भएर हो, ऐले त ड्याडिको मोबाइलबाट अनलाईन बसेको छु।
यति उनका बात सुनेर दङ्ग परे मनमनै भन्दै थिएँ "उ मेरै मायाले अन्लाईन आएको हुनु पर्छ। १ घन्टा जति कुरा भयो। र ड्याडिको मोबाइल फेरि बैठक कोठामा लगेर चार्जमा जोड्नु छ निदाएँ भने तनाब हुन्छ भन्दै थिईन उनि।
बैठक कोठामा किन भनेको बुढा डराउँदा रहेछन मोबाईल पड्किन्छ भनेर त्यहि भएर अर्को कोठामा चार्ज्मा राखेर सुत्दा रहेछन अनि छोरीलाई पनि आफु सुत्ने कोठामा चार्जमा जोडेर नसुत भन्दा रहेछन्। ठट्यौलि गर्यौं एक्छिन अनि उनि बिदा भैइन फेसबुकबाट तर मन मस्तिस्कबाट अहँ पटक्कै हुन सकिनन्।
"सपना त्यो होईन जुन निदाएको बेला देखिन्छ, सपना त त्यो हो जस्ले निदाउन दिदैन। "- अब्दुल कलाम को यो पङ्तिले मलाई कता कता मेरो जिबनको सपना नै उनि हुन कि भन्ने भान पर्न थालिसकेको थियो किन कि आज भोलि उनकै यादले म लेट नाईट अनिदो बस्न थालेको जो थिएँ। कहिले उनकै बारेमा सोच्दै त कहिले उनि सङ्ग गफगाफ गर्दै मनका सारा बोजहरु बिसाउने चौतारीमा थकाई मार्न सुस्ताए जसरि बसिरहन्थे ॥
तर फरक भने अवस्य थियो, चौतारीमा भारी बिसाएर सुस्ताउँदा, फेरि आफ्नो यात्रा सुरु गर्नु पर्दा पहिले भन्दा भारी झन गरुङ्गो भएको महसुश गर्छन रे मान्छेहरु तर म चैं, झन नया उत्साह नया उमङ्गका साथ उर्जाले भरिन्थेँ जब जब उनिसङ्ग मेरा मनका सारा दुख बिसाउथें, मेरा दुख नष्ट हुन्थे भने मेरा खुशि उनि सङ्ग बाढ्न पाँउदा दोब्बर बढेको जस्तो पनि लाग्थ्यो।
उनि फेसबुकबाट गैसके पछि पनि यदाकदा उनकै प्रोफाइलकै वरिपरि भौतारिरहेँ, सोच्दै थिए, मेरो मन यहि कतै हुनु पर्छ, अनि उनका प्रत्यक तस्बिरमा देखिने मुस्कानमा अल्झिएको पाउँथेँ मेरा सारा हर्ष अनि खुशिहरु। उनको कलेज ड्रेसमा खिचेको फोटो अनि साथिहरुसङग खिचेको ग्रुप फोटो दोहोरिने अग्रेरै हेरे, अझै धित मरेको थिएन्। अब आँखाका परेला बाट्टि सकेका थिए।
मोबाइल भाइब्रेट गर्यो, उनको म्यासेज आएको रहेछ॥॥ "सरि काले, गुड नाईट स्विट ड्रिम्स"
म्।
ऐले पनि हत्पत्त लेखें, गुडनाईट स्विट ड्रिम्स एन्ड लभ यु माई बेष्ट फ्रेन्ड।
अब भने आनन्दको निद्रा निदाउने भैयो भनेर सोच्दै थिए।
निदाएछु॥॥।
#यात्री
No comments:
Post a Comment