आफु जन्मिएको ठाँऊ प्यारो,

हुर्के खेलेको गाँऊ प्यारो,

सन्सारमा जतिले,

जे भनि बोल​ए पनि

सधैं मेरी आमाले

बोलाउने नाऊँ प्यारो।

,

बुबाले गर्नुभको गाली प्यारो,

साथिभाईले दिएको ताली प्यारो,

आज बिरानो भुमिमा पसिना बेच्दै छु,

म आफ्नो होईन,

परिवारको नयाँ कथा रच्दै छु

बिरामि हुन्छु,

आमा सम्झेर रुन्छु,

शरिर गलेर जब गलित हुन्छ​

बाबालाइ सम्झेर फेरि मन रुन्छ​।

मैले जे भने,

मागेका हर कुरा पुग्थे।

नसक्ने होईन सायद्

मलाई नै अनावश्यक माग राख्दिनथेँ।

मेरो निम्ति

सारा जिबन सङ्घर्ष गर्ने बाबा आमा,

शायद म फर्कने दिन गन्दै बसेकि प्रिया,

गाली नगर्नु,

नरिसाउनु कुनै क्षण कुनै बखत​,

म आउनेछु चाँडै,

आमालाई रेशमी साडि,

बाबालाई एउटा घडि,

प्रियालाई न्यानो माया,

मायाले मत्रै नपुग्ला एउटा राम्रो मोबाइल​

अनि छोरोलाइ प्याकेटभरि बिदेशि चकलेट​

लिएर आउनेछु म​,

म सङ्गै नौलो जिबनको नौलो सपना

नया जिबनको नया कल्पना

का साथमा

केहि पैसा अनि खुशि उमङ्ग लिएर​

आउने छु म​,

आउदै छु म​।

परदेशिएको छोरा

परदेशिएको प्यारा

परदेशिएको बाबा॥।

#यात्री

#परदेशिको_भावनामा_डुब्ने_प्रयाश​

#प्रतिक्रियाको_आश​

पाकेटमारको कुटाइ

पाकेटमारको कुटाइ
४ बर्ष कटेर आज देखि ५ बर्षमा प्रवेश गरेछ, यो काठ्माण्डौ शहरमा पाकेटमारको कुटाइ खाएको। मिति याद थियो तर पनि मनस्प्टलमा चै आज सम्झना भने रहेनछ।
।सदाझैँ चाबहिलसम्मको गाडि चढेको थिए पुरानो बसपार्क बाट। एक जना कपाल फुलिसकेका ब्यक्ति अगाडि बर्नटको सिटमा बसेका थिए आज। दङ्ग पर्दै भन्दै थिए सङ्गै बसेका २ जना दाइहरुलाई "कति मजा आउछ बसेर गाडिमा यात्रा गर्न। फिस्स हासे ति दाइहरु पनि। कपाल फुलिसकेका अन्दाअजि ५५ बर्षका हुदाहुन ति मानिस , शिरमा कालो भादगाउले टोपि सुट-पाईन्ट, अनि नाकमाथि चस्मा अडाएका हेर्दै, कहि कतै प्रोफेसर जस्ता कता कता लागिरहेको थियो हाम्रो को-अर्डिनेटर सर जस्तै।
जसै गाडि भद्रकालिको मोड काटेर अगाडि बढ्यो, उनले जोडे," एक पटक कलङ्किबाट यहि पुरानो बसपार्क आउदै थिएँ, राति ९ बजे। रात्रि कक्षाका बिध्यार्थिहरु थिए, अनि भिड गाडि साथै जाडो महिना अंकललाई बिचमा राख तातो हुन्छ भने," अनि पचि त पर्स नै गायब बनाइदिये, त्यो पछि बिद्यार्थिको हुल्मुल मा बस्दिन। उनले गफ दिए कि के गरे? राति ९ बजे पनि गाडि चल्छ र ? अनि बिद्यार्थिमाथि त्यस्तो अपमान र सन्कोच द्रिष्टिकोण रहेछ,नरमाइलो लाज्ञ्ो अनि सारा बिद्यार्थि लाइ नै अपमानित बनाउने ति बिध्यार्थि कल्पेर रिस उठ्यो. गल्ति उनको कि ति बिध्यार्थिहरुको?हो कि घटना संयोग थियो भग्वान् जानुन्.....
हो
सम्झन पुगे आज भन्द ठ्याक्कै ४ बर्ष पहिले घटेको त्यो घटना।
म दिउस २ बजे त्रिपुरेश्वर सज्जन गोठ पुग्नु पर्ने थियो, आर्ट अफ लिभिङ्गको कोर्स गर्दै थिए। दिउस १ः१० भएको थियो रोड मा निस्कदा गाडि कुरे तर देखिएन बाग्मति यातायात निकै समय पछि आयो एउटा भिड भएको। रोकेँ र उक्लेँ, ठेलम्ठेल गर्दै थिए, एकदुइ जना खासै ध्यान गएन सोचे भिड छ स्वभाबिक हो। बानेस्वर कटेर बिजुलि बजार वारि तिर पुगेको थियो गाडि। एउटा केटाले ढाल्किढल्कि मैले लगाएको लुज जिन्स पाईन्टको गोजि नियाल्दै थियो। मलाई पक्का लाग्न थालेको थियो यो पाकेट्मार नै थियो भनेर। हुनत त्यस बखतमा एउटा चाइनिज मोबाइलसेट थियो त्यो नि स्विचअफ अनि गोजिमा बिरलै १०० भन्दा बढि रुपैयाँ। तर पनि आफुले पाकेटमार चिनिसके पछि वरिपरिका मानिसहरुले नि चिनुन र सतर्क हूउन भन्ने आशएले मैले बोलेँ।
"ओइ के हेर्या?"
मुक्काको बर्षात हुन लाज्ञ्ो मानौ यो बर्षायाम हो र बर्षदैछन असार श्रावणका आकाश आफ्ना सम्पुर्ण भार यसै धर्तिमा, उसै गरि ५-६ जना ले ढाडतिर मुका हाने। र भन्न थाले किन मुख छाडिस किन ह्यान गरिस ननथरि अपसब्द निकाल्दै, दङ्ग पारेँ वरपरका मनिस ले सायद मैले भनेको सुनेनन र पछि उनिहरुले सुनेको खण्डमा मेरो गल्ति छ भनेर देखाउन तथानाम गालि किन दिईस भन्दै थिए।
बिडम्बना कसैले एक सुँएको केहि बोलेन, आफैँ ,"सरि" भने। ति सबै थापाथलिमा उत्रिए," उत्रिए पस्चात खलासिले भन्दै थियो तिनिहरुको उसै समयको दैनिकि रहेछ ति पाकेटमारहरुको यो रुट अनि गन्तब्य कोटेश्वर देखि थापाथलि सम्म। अनि सहानुभुति देखाउन खोज्दै थे केहि ब्यक्तिहरु जब प्रतिकार गर्नु पर्ने समयमा लाटाले पापा हेर्या जसरि बस्दै थिए अनि म पनि खुरुखुरु झेलिरहेको थिएँ। त्यस पश्चात बल्ल भान हुन पुज्ञ्ो कि यो सहर नै यस्तै, आफ्नै अगाडि कोहि मर्दै छ, मर्न देउ, कोहि पिडामा छट्पटिदैछ छट्पटिन देउ। मुग्द दार्शक बन्न सिकाउदो रहेछ यस शहर मानबता को पर्बाह छैन। तर म अपवाद हुन चहान्थेँ, चहान्छु र हुनेछु।
‪#‎यात्री‬

कथा(मिस्ड कल)भाग-३

उस्को मोबाइल त फिर्ता गरेँ, तर कता कता लाग्दै थियो, मोबाइल आफै राखुँ, अनि म्यासेज आदान्प्रदान गरीरहूँ सारा रात​।

फेरि अर्को मनले सोचेँ म पनि तोईट के भको हुँला?, काम धाम नभाको जस्तो नानाथरि कुरा खेलाएर बसेको। यत्तिकै । उनकै बारेमा सोच्दै थिएँ, सब चैट बनाउन खोजेँ, अब सुत्नु पर्छ मनमा लाग्दै थियो।

ठुलो कोठा, हामि बस्ने अनि दक्षिण कुनामा

ठ्याक्कै झ्यालको आडमा पर्न गरेर मेरो बेड पुर्ब पस्चिम फर्केको अनि उत्तर कुनामा बिशालको उत्तर दक्षिण फर्केको।

गर्मि उस्तै अनि लाम्खुट्टे नि आजभोलि अलि बढ्न थालेका थिए सायद कारण हुनु पर्छ घर अगाडिको करेसा बारि भरि भ​एका झाडि। मैले चैँ सधै झुल टाँगेर सुत्थेँ, र झ्याल हल्क खोल्थेँ गर्मि मा अलिअलि चिसो हावा खान​। हुन त भन्लान मान्छेहरु, काठ्माण्डौ आको दुइ महिनामै गर्मि बढि हुने त्यो माथि तराईको मान्छेलाइ भनेर। तर पोहोरको गर्मि पछि (एक बर्ष पछि) यसपालिको गर्मि त हो अनि काठ्माण्डौमै भैयो र अब रहने भैयो धेरै बर्ष सायद बिदेश ग​ईएन भने सधैको लागि भासिने यस दल्दल। पोहोर को बिर्सेर यस पालिको ठुलो लाग्नु पनि नौलो हैन मानब स्वभाव उस्तै त हो।

झुल लगाएर सुत्यो निद्रा नि आनन्दको उता बिशाल झुल हाल्दैन अल्छि भन्न नि मन छैन झोक चल्यो भने टन्न सबै काम गर्छ र मन छैन भने आफ्नो पकाउने पालोमा पनि गायब भैदिन्छ​, तर हामि त्यति धेरै गुनासो गर्दैनौ, बानि थाहा भ​एर​।

बत्ति निभाएर सुतेँ, बिशाल आज चाँडै भुस भयो, सायद बिहान चाडै कलेज जानु पर्ने भ​एर नि होल तर अघिपछि भने राति अबेर सम्म असाइन्मेन्ट गर्दै हुन्थ्यो अनि प्र्याक्टिकलहरु।

ढल्के पछि सर्रर दिउस पढेको कहानि याद गरेँ भन्न सक्ने भ​ए, दुरुस्तै नभ​ए पनि। अरुले पढेका हुदैनन अलिअलि बिगार्दा सरले मिलाइदि हाल्नु हुन्छ भन्ने पक्का थियो।

त्यति कै मा कति खेर निदाएछु पत्तै भ​एन​।

भोलि बिहान सदा झैँ भयो, ८ः०० उठियो, नुहाइधुहाइ गरे पछि चिया खान मन लाज्ञ्ो तर कहा सदै दुध हुनु चिया खान, प्रशादको दाइले खाना बनाउदै हुनुहुन्थ्यो,(पालै उहाकै थियो) बिशाल कलेज गैसकेको थियो अनि प्रशाद चैँ रेडि हुदै थियो कलेज जान​। ८ः३० सम्म खाना नि पाक्यो अनि दुइजनाले खाए। म त ११ बजे कलेज पुग्नु पर्ने मान्छे के ९ नबजि खाना खानु जस्तो लाज्ञ्ो। एक त खाना रुच्दैन त्यो माथि खाना खाको नखाको उसतै हुन्थ्यो अनि कलेज मा चाडै भोक लाग्थ्यो त्यसैले १०ः१५ म खान खायो आनन्द भनेर खाइन​। बरु तल उत्रे अनि टक्ले दाइको पसलमा ग​एँ, ब्यालेन्स ट्रान्स्फर गर्न​। ४०को ३८ गर्दिन्थ्यो अन्त ५ रुपे कटाएर ३५ भन्दा आउदैन थ्यो। ब्यालेनस हाले पछि पसलबाटै उनको नम्बर थिच्दै आएँ, तर अफ थियो। झन जति जति अफ भन्थ्यो उति उति थिच्दै थिए उनको नम्बर न अन भैहाल्छ कि भन्ने आशमा। अफ भको मोबाइलमा म्यासेज छोड्न उचित लागेन मलाई, (म अलि बढि सोच्ने मान्छे, सोचेँ कारण जे पनि हुन सक्थ्यो अफ हुनुको) । खाना खाएँ, अनि कलेज ड्रेस लगाएर निस्कनु भन्दा अगाडि सम्म ट्राई गरि राखेँ उन्को नम्बर थिच्न नोकिया १२०८ मोडलको नया मोबाइलबाट​। तर अह प्रयाशहरु जारि राखेँ, अनि मोबाइल सिरानि मुनि राखेँ साइलेन्त मोडमा अनि कलेज ग​एँ, त्यो समरि पनि सोचे भन्दा राम्रो भ​एछ​, क्लासमा खुशि नि लाज्ञ्ो, कलेज फेरि सारै रमाइलो लागि रहेको थियो सुरुको दिन देखि नै, सायद त्य्सैले पनि होला उनलाइ मैले दिउस सिमित समय सम्म मात्रै सम्झेँ। छुट्टि भ​एर घर पुगेँ र पुग्ने बित्तिकै सिरानि मुनिको मोबाइल हेर्न पुगेँ ल मोबाइल छैन​। थाहा पाए, बिशाल्कै काम हुनु पर्छ​, मोबाइल मागेँ,

तेरो आज कल आको थियो नि भन्छ​, मुटु ढुक्ढुक हुन्थाल्यो,

फेरि थप्दियो केटिको, "के चाहियो निहु मलाइ, कालो भ​एर आयो अनुहार तै पनि आफ्नो प्राक्रितिक प्रतिक्रियालाइ लुकाउदै सोधेँ को रैछ त​? उस्ले भन्यो रङ्ग नम्बर​।

बल्ल आनन्दको स्वास फेरे मैले।

उसले भन्यो," स्वर लास्ट दामि थ्यो यार। कस्लाइ खोज्या भन्या मात्रै थेँ, ला सरि रङ्ग नम्बर भनेर काट्दि अनि खोलेर नम्बर हेर्न खोज्या सेकुरिटि राख्य रछस, मिलेन।

मोबाइल लिएँ बिस्तारै हड्बड नदेखियोस मेरो हातहरुमा भनेर​। अनि ह्या मजाक नगर डिलिट गर्दिन्छु भनेर भनेँ र लक खोलेँ भाइब्रेशन्मा रहेछ मोबाइल, त्यहि त म सोच्दै थिएँ साइलेन्टमा भको मोबाइलमा कसरि थाहा पायो फोन आको भनेर।​​ उनकै कल रहेछ सायद म बाहेक अरु कसैले उठाए

को भ​एर हुनु पर्छ उनले रङ्ग नम्बर भनेर कटिदिएको। फेरि नम्बर आफुलाइ याद पनि भैसकेको थ्यो त्यसैले डिलिट गर्दे नम्बर अनि उनको सारा हिस्ट्रि फेरि कतै देख्ने बित्तिकै, ओहो यो त अघि कै रङ्ग नम्बर हो भनेर नथापाओस भनेर​।अब कति खेर बाहिर निस्किउँ र उनि सङ कुरा गर्औला जस्तो हुन थाल्यो। मैले म्यासेज पठाएँ "के छ खबर, खाजा खायौ? हेरन बिहान कति कल गरेँ तिम्रो फोन अफ थियो अनि अगि तिम्ले गर्दा साथिले उठाएछ​।" सरि।

उनले "उम खाएँ अनि तिम्ले? बुद्धु बिहान कलेज जादा अफ गरेको, कहाँ मोबाइल बोक्न दिन्छ त कलेज मा अनि फर्केर गरेको थे, तिम्रो साथिले उठायो, रङ्ग नम्बर भनिदिए।"

ओहो म केके सोचिराथेँ कलेज जादा मोबाइल लान नदेर आफुले चै नबोक्ने अनि उन्ले छै किन बोकिनन होला भनेर सोचिराको म बुध्दु नै हो, । कस्तो रमाइलो लाज्ञ्ो बुद्धु शब्द मानु लाखौँलाख मायाका रत्न जडिए र सजाइएको शब्द हो सिर्फ मेरै लागि। उनिले राखिदिएको नाम मेरो।

#यात्री

#to_be_continued

कथा(मिस्ड कल)भाग-२
म प्रतिक्षामा थिएँ, उनको फोनको। उनिलाइ पनि कतिखेर कलब्याक गरुँ झैँ लाज्ञ्ो होला कि लागेन होला या आ रङ नम्बर जस्तो लागेर पो रिप्लाई नगरेकि हुन कि? । ममिले थहा पाएर फोन खोसेर राख्दिनु भो कि? नानाथरिका सोचाइ हरु आउन थाले।
मोबाइल अनलक गर्दै, फेरि लक गर्दै, गरिरहेको थिएँ। मन कताकता डुल्दै थियो, एक्कासि आँखा भित्तामा झुन्ड्याइएको भित्ते घडिमा गयो, ल फसाद,सबा५ भैसकेको रहेछ, पढेको छैन भोलि सरको गाली नमजा सङ्ग खाइने भयो। फेरि खाना बनाउने पालो आफ्नो, तरकारि किन्न नि जानु थियो।
 पहिला किचनमा गएर हेर्नु पर्यो, तर्कारी के ल्यऔनु पर्ने रहेछ भनेर किचन तिर लागे अघिपछि वल्लो कोठा पल्लो कोठा गर्दा कहिल्यै मोबाइल बोक्दिन थेँ आज खुसुक्क गोजिमा हाले। आलु र गोल्भेँडा मात्रै रहेछ, ल ठिक छ हरियो तरकारि हेरेर ल्याउँला।
भाडामा के रैछ छोपेर राखेको भनेर हेर्या त,दिउस चिया पकाएर बाकि लग्भग आधा प्याकेट दुध रैछ। तर भाँडा जति सबै जुठो केटाहरु सङ्ग बसेसि एस्तै हो, न उनिहरु गर्छन न आफुलाइ नै गर्न मन लाग्छ। सुरु सुरुका एक्दुइ हप्ता त केटाहरुले गरेनि नगरेनि आफै जागर चलाएर भाडा माज्ने, कोठा सफा गर्ने सबै गरियो जोशमा ऐले त,"मैले मात्रै ठेक्का लेको छु र ?" जस्तो लाग्छ अनि कोठा नि १ हप्तामा एक पल्ट सफा गरिन्छ त्यो नि पालो सिस्ट्म लगाएर।
बाकि रहेको दुध हाले अनि अड्कलेर ३ कप ठिक्क हुने गरि चिया बसालेँ, तिन जनालाइ अर्को साथि सानिमाकोमा गएको थियो। तिन वटा कप माझेँ अनि चिया भाग लगाए।
साथिहरु अर्को कोठामा बसिरहेका थिए। मैले चिया लेर गाको देखेर सब अचम्ममा परे, प्राय यसरी मैले चिया नास्ता खाजा बनाउदिन थेँ। चिया खाने आफ्नो इक्षा अनि चिया बनाए पछि घुर्क्याएँ केटाहरुलाइ ल, मैले चिया बनाए अनि को जानि हो तर्कारि लेराउने, अरु कुरो जान्दिन। केटाहरु नि तिन जना सङ्गै पढेका साथिहरु थियौँ र एक जना साथिको, नाताले दाइ पर्ने। त्यसैले केहि भन्न होर्न घुर्क्याउन नि मजा आउथ्यो।
चिया को कप राखिएको थाल टेबल माथि राखेँ अनि झ्याल तिर गएर पर्दा खोलेँ, अनि झ्याल पनि, प्रशादले गालि गर्यो के गर्छ यो? जम्मै लाम्खुट्टे भित्र छिर्छ र, किन झ्याल खोलेको?, अनि फेरि जोड्यो, आफ्नो कोठामा झ्याल लगाइ हालेको छ अरुको मा के मत्लब है।
अघिपछि सानो कुरामा पनि मुख फर्काइ हाल्नु पर्ने वा कसैले केहि भन्दा सहन नसक्ने आज मौन थिए, अनि फेरि भने, ल ल मुला बन्द गर्दिन्छु भने किनकि आज रिसाइ हाल्ने मुड्मा थिन। झ्याल बन्द गर्दै थिएँ, फोनको घन्टि बज्यो। केटाहरुलाइ को जाने हो तरकारि लिन, जाओ अनि चाडो गरेर ल्याइद्याओ, भने र घरबाट फोन आयो भ्नि आफ्नो कोठा तिर लागे चियाको कप बोक्दै।
नभन्दै फोन घरबाटै आएको रहेछ, कुरा भो एक्छिन। के छ कस्तो छ? खाना समयमा खाइन्छ कि खाइदैन? तातो पकाएर खानु , यस्तै यस्तै अनि पुछार तिर जोडिन्थ्यो पढाइ कस्तो हुदैछ?
फोन राखे पछि, एङ्ग्लिस किताब झिकेर पढ्न थालेँ "द रिअक्करिङ्ग ड्रिम", अनि यस च्याप्टर को समरि भोलि पल्ट क्लासमा भन्नु थियो त्यो पनि अगाडि गएर। पढ्दै थिएँ त्यो नम्बरबाट फेरि मिस्कल आयो,खुशि लाज्ञ्ो ढोकाको चुकुल लगाएँ अनि कल ब्याक गरेँ।
मैले, “हेलो”
उनि “हेलो, अघिन ममि आउनु भथ्यो अनि काटेँ”।
भैहाल्यो नि, भने मैले। उनलाइ धेरै कुरा सोध्न मन लागि रहेको थियो, प्रश्नहरुको भेल मानौँ मेरो मुखमा नअड्डि सबै बाहिर आउन आत्तुर छन तर सम्म्यमित बनाए आफुले आफुलाइ अनि आफ्ना सम्पुर्ण बेगहरुलाइ।
मैले सोधे; "कुन लेभल मा पढ्ने हो नि तपाईं?" मैले तपाईं भनेर सम्बोधन गर्नु नै ठिक सम्झेँ एक त नचिनेको अनि अर्को सानो ठुलो जो भए नि तपाइ शब्द सहजै पचाउन सकिन्थ्यो तर यदि तिमि भनेर पछि ठुलो मान्छे रहिछिन भने आफैलाई झ्याऊ हुन्छ भन्ने लागेकोले।
उनिले भनिन “+२”
“एह हामि त एऊटै लेभल रहेछौँ “ भने अनि,
अब एउटै लेभल भैसकेसि तिमि भन्न सक्थेँ तर कसैलाइ तपाइ भनेर भन्दा भन्दै एक्कसि तिमिमा झर्दा नराम्रो लाग्ला जस्तो पनि लाज्ञ्ो त्यसैले तपाइ नै भने।
फेरि सोधेँ ,” कहाँ पढ्नु हुन्छ?”
उनले भनिन “बि.बि.एम.सि.”
फुल्फर्म धरि थहा थिएन तै पनि एह्ह भनेर टार्दिएँ र सोहि प्रश्न मलाइ दोहोरिदा,
 मैले भने "भि,एस,निकेतन"
उन्ले भनिन,”एह्ह भि,एस,मा पो”
लोकेसन, टिचरहरु, अनि मानौ उस्का धेरै साथिहरु नि पढ्छन भि एस निकेतनमा अनि मानौ उ पुरै जान्दथि यो कलेजको बारेमा। अनि पुन सोधे कुन सब्जेक्ट पढ्छौ (फ्याकल्टि शब्द बिर्सेर) उनले सच्च्याएर भनिन फ्याकल्टि त म्यानेज्मेन्ट। मैले नि जोडिदिए म नि म्यानेज्मेन्ट नै पढ्छु.
म चियाको सुरुप्प सुरुप्प पार्दा आवाज आएछ, के खाको नि एक्लै एक्लै?
मलाइ पो अप्ठ्यारो लाज्ञ्ो उन्ले तेसो भन्दा, जुठो छ हुदैन भनेर टार्न खोजेँ. (ल म पनि के खाको भन्ने प्रश्नको उत्तर छोडेछु )उताबाट तेस्तो चाखपुर्ण अबिब्यक्ति आएन मैले नि त्यो कुरा खुलाउनु जरुरि ठानिन। "
ढोका नक गरेको आवाज आयो, र फोन राख्नु पर्ने भयो भनेर फोन राखेँ, अनि ढोका खोलेँ, बिशाल; सनिमाको घर बाट आएछ।
उस्ले सोध्यो," अघिपछि त कहिल्यै ढोका बन्द हुदैन थियो त आज किन ढोका बन्द?"
मैले भने, “आज पढाइमा कन्सर्न्ट्रेट गर्नै सकिन घरबेटिका हल्लाले त्यहि भएर”। ढोका खुल्लै छोडेर भित्रै आयौँ, उ उस्कै बेडमा ढल्क्यो अनि म आफ्नै, उता बाट प्रशाद नि आएछ, “तरकारि ल्याको छु, खाना बना ल चाडो आज लास्टै भोक लागेको छ यार। "
खाजा सङ्गै खाएको २ः३० मा चाउचाउ पकाएर, र ६ः२० मा भोक लाग्नु कुनै नौलो कुरो पनि थिएन, र मलाइ नि बेजोड भोक लागिरहेको थियो।
मोबाइल चार्जमा हाल्नु पहिले सेकुरिटि कोड राखेँ अनि चर्जमा जोडेर खाना बनाउन भान्सामा गए। सानो आवाज पनि, फोन बजेको हो कि जस्तो लाग्न थाल्यो, तर खाना बनाउन थालेसि, जे होस बिर्से जत्तिकै  भएर खाना पाक्यो, केटाहरुलाइ बोलाएँ अनि खाना पस्केँ अनि खाइयो, खाना। अब भाडा चै आफुले खाको थाल बाहेक अरु माझ्न नपर्ने थियो। खाइ सक्ने बित्तिकै कोठामा आए, म्यासेज आको रहेछ,
खाना खायौ? के गर्दै?
रेप्लाइ लेखेँ,खाए अनि तिम्ले अब पढ्न लाको एक्छिन। उता बाट रिप्लाइ आयो ल गुड नाइट। यता बाट नि रिप्लाइ पठाउन खोज्छु, मरि काटे गएन, अनि कलडिटेल चेक गरेँ, जम्म जम्मि १२ मिनेट ३ सेकेण्ड कुरा भको रैछ, त्यसैले त ब्यालेन्स सकिएको, ला!! दिउस हालेको ४० रुपे ऐले चट भएछ, भनेर सोचे एकछिन त फेरि एकैछिन मा त्यो भन्दा नि उन्ले पो के सोचिन म्यासेज रिप्लाइ नगरेसि जस्तो लाग्न थाल्यो । हुन त बल्ल एक दिन हुदैछ चिनेको त्यो माथि फोनमा म के यति कुरालाई पनि सिरियसलि लिन थालेको होला?
आ बालै भएन, बिशाल सङ्ग मोबाइल मागे र म्यासेज पठाए उन्लाइ, गुड नऐट स्विट ड्रिम एन ड्न्ट रिप्लाइ इन दिस नम्बर, अन्त्यमा सुमन।" रिप्लाइ आएन अनि निकै बेर पछि म्यासेज अनि डेलिबरि रिपोर्ट डिलिट गरेर फर्काएँ उस्को फोन।
#यात्री
#to_be_continued

मिस्सड कल भाग​-१

ट्रिङ्गट्रिङ्ग ट्रिङ्गट्रिङ्ग घन्टि बज्दै थियो मोबाइलमा,अगाडि छरिएका किताबहरु को बिचमा कता परेछ मोबाइल? खोज्दै थिएँ। अकाऊन्ट किताबको तल परेको रहेछ​, बल्ल भेटेँ। मैले मोबाइल भेट्टाउने समय सम्म कल कटि सकेको थियो, स्क्रिनमा देखियो १"मिस्सड कल"।

कौतुहल्ताको सिमा रहेन कारण थियो, अननोन नम्बर​। भर्खर मोबाइल बोक्न थालेको २ महिना हुदै थियो। एस​,एल्,सि, सक्केसि मोबाइल बोक्न थालियो र अनुमति पाइयो जसै एस एल सि, एउटा अनुमति पत्र थियो मोबाइल बोक्ने। अनि आफ्ना स्कुलका साथिहरु सङ्ग मिस कल आदान प्रदान गर्नु "तेरो याद आयो"वा "आइ मिस यु" भन्नु जत्तिकै लाग्न थालेको थियो। र उठाइन्न थियो सितिमिति २-४ घन्टि नबजुञ्जेल ऊठाइ हाले गालि खाइने पक्का थियो, पैसा नभाको बेला फोन उठाइदियो भनेर​। अनि अपर्झट केहि परे निकै समय पछि उठाइन्थ्यो।

सोच्दै थिएँ यो मेरै स्कुलका साथिहरुले नचिनेको नम्बरबाट जिस्क्याएको हुनु पर्छ​। अनि म पनि के कम छुस्स मिस्ड्कल दिए मैले नि,उता बाट नि फेरि मिस्ड्कल। अनि दोहोरियो प्रक्रिया ८-१० पटक सम्म​। अब धैर्यताको अनि कौतुहलताले झन सतायो। पहिले ब्यालेन्स चेक गरे ३०रुपे १२ पैसा, आवाज सुन्छु को रैछ चिनेसि, काट्दिहाल्छु भन्ने लाज्ञ्ो॥ फोन ग​एको आवाज आयो, फुल घन्टि बज्यो तर उठेन​, उठ्या जस्तो लाज्ञ्ा थ्यो अन्त्यमा उनि नेपाल टिलिकमकि दिदि भन्दै थीइन्,"माफ गर्नु होला, तपाईंले सम्पर्क गर्न खोज्नु भ​एको नम्बर उठेन​" । झन उकुस्मुकुस भ​एर आयो, फेरि मिस्ड्कल आयो त्यहि नम्बर​, हरे शिब अब भने आफैलाई अत्ति रिस उठ्यो। फोन गरे लगातार दोस्रो पटक पनि फोन उठेन र तेस्रो पल्ट चाहि ऊठ्यो सुरिलो स्वरमा गुञ्जियो आवाज "हेलो",उफ्फ झन गारो भो आवाज नि चिनिएन​, अब बोल्नु कि नबोल्नु झन तनाब हुन थाल्यो, फोन रिसिभ भैसकेसि बोले जे त पर्ला भनेर​, "हेलो" प्रतिउत्तर मेरो पनि। तर सायद उताबाट केटि आवाज आएकोले नि हुन सक्छ मैले यताबाट प्रतिउत्तर दिनुको रहस्य​,आखिर मानव स्वभाव नै त हो। मैले सोधेँ केहि सहास बटुल्दै, हो सहास बटुल्नु पर्थ्यो आखिर म बहिर्मुखि नभै अन्तर्मुखि जो थिए।

म​; को बोल्नु भो?

उनि; म,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, अकमक्क परिन एक्छिन अनि भनिन "ज्योत्सना दाहाल​"। अनि तिमि?

अचम्म लाज्ञ्ो, अक्मकाएर भनेको नाम पक्कै पनि झुटो हुनु पर्छ​, अनि उति नै खेर अर्को अचम्म लाग्ने कारण थियो "तिमि" शब्दको उच्चारण मानौ सधै देखिरहेको चिनिरहेको मान्छे जस्तै तर पनि एउटा कुर छर्लङ्ग भैसकेको थियो, उनि मेरो कक्षाको साथि थीईनन, न ११ का साथिहरु कसैलाइ नम्बर दिएको थिए।

मैले हत्पत उत्तर दिए,"म सुमन", पुनः जोडे "तपाइले मलाई चिन्नु हुन्छ र​?"

प्रतिउत्तर आयो,"चिन्दिन​", "अनि सरि मैले साथिको नम्बर भनेर कल गरेको अन्तै ग​एछ​"।

मैले भने केहि फरक पर्दैन कहिले काहि यस्तो हुन्छ अनि मैले पनि साथिले जिस्क्याइराको होल भनेर मिस्ड्कल दिराको हो।

उनि हासिन्, मसिनो स्वरमा।

कति मजा आयो त्यो हासो सुनेर​, फेरि अचम्म लाज्ञ्ो आफैलाइ क्लासमा जोक भन्दा त कोहि हास्दैन थे, जाबो यति कुरामा नि हास्यो कोहि। म पनि हासिदिएँ, उन्लाइ असहज फिल नहोस भनेर​।"

मैले फेरि भने,"अब हामि पनि साथि हुन सक्छौँ नि ।

उनले मेरो मित्रताको प्रस्ताब सहजै स्विकार गरिन​। २-४ कुरा आफ्ना परिचयमा पर्ने भनिदै थियो पालैपालो, त्यतिकै मा उन्ले भनिन "ममि आउनु भो बाई"

मैले बाइ भन्न नपाउदै फोन काटियो, असहज लाज्ञ्ो। अनि झन बिभिन्न नानाथरिका प्रश्नहरु जाग्न थाले मनमा, तर आश थियो, उनले फोन गर्नेछिन भनेर अनि म कुरि रहे उनको फोनको प्रतिक्षामा।

#यात्री

#प्रस्तुत गरिएको कथा केहि श्रिङ्खला लामो रहनेछ र सम्पुर्ण घट्ना काल्पनिक हुन कसैलाई आघात पर्न ग​एमा क्षमा प्रार्थि छु र यस कथालाइ जिबन्त रुप दिने भर्पुर प्रयास गरेको छु। प्रतिक्रियाको अपेक्षा सहित्। धन्यबाद्