(मिस्ड कल) भाग-६
बिहान ५ बजे मोबाइलमा अलार्म बज्यो, उठ्न मन लागि रहेको थिएन्। हिजो भर्खर जाच सक्केको आजको दिन त आनन्द सङ्ग सुत्न पाएको भए हुन्थ्यो नि सोच्दै थिएँ।
तर ४ महिना पछि भए घर जान कम कौतुहल पनि थीइन।
उठेर फ्रेश भए। हिजो लगाएकै लुगा लगाउन मन लाज्ञ्ो, त्यसो त हिजो राति उनले पठाको टेक्स्ट फेरि एकपटक पढेँ। "यु आर सो ह्याण्डसम गूडनाईट्"
यो गेटअप सुहाउँदो रहेछ।
अनि प्याक गरेको कपडा खाँदिएको ब्याग बोकेर हिँडे, सबै ढोकाहरु लक गरे र घरबेटिसङ्ग घर जान्छु भनेर सुचना दिदै, अनुमति त के भन्नु त्यस्लाइ।
निस्के घर बाट अलि पर शान्तिनगर पुग्दा सम्म चिया खान मन लागिरहेको थियो, तर अहँ होटल बिरलै खुलि सकेको देखिन्थे,।
बल्खु पुग्छु अनि त्यहि बाट टिकट काटेसि आनन्द सङ्ग खाउँला चिया।
नारायणि सुमो काउन्टरमा पुगेँ, हेटौडा कै आशिश दाइ थिए काउन्टरमा ६ नम्बर सिटको टिकट काटेँ। भडा पनि दोब्बर भैसकेको थियो चढ्दो चाडबाडको कारणले भाडा बढेको होल भनि ठानेको गाडि हेटौडा बाट आउदा खालि अनि यताबाट भिड हुने भएको ले रहेछ दोहोरो भाडा एउटै सङ्ग असुलेको। केइ छैन। पैसा तिरेँ, अनि नजिकैको ढावामा चिया खाएँ। सच्चै यस्तो मज आयो ढावाको चिया पिउदा, होटलको अनि घरको चियामा कहिल्यै यो स्वाद भेट्टाउन सकिन मैले। सारै मिठो थियो चिया। गाडि हिड्यो। १० जना यात्रु राखेर। मैले ऐले सम्म उनलाई कल गरेको थिन। फर्पिङ्ग, दक्षिणकाली, हुदै सिस्नेरि पुग्ने बेलामा फोन गर्न मन लाज्ञ्ो । कुरा भयो एकछिन्
उनले भन्दै थीइन मेरो पनि दर्शन छ भन्नु ममि ड्याडिलाई।
अनि मैले भने,"के भन्नु? तपाईँको बुहारीले दर्शन भनेकि छे। भन्नु। "
उअ
नि हाँसिन अनि यावत कुरा भए। कुलेखानिमा खाना खान गाडि रोक्यो तर घरमै पाकिरहेको थियो मेरो लागि खान त्यस्कारण सेल-तरकारि खाएँ। अनि ६ः३० म चढेको गाडि ठ्याक्कै १० बजेको थियो हेटौंडा आईपुगदा। म हेटौडामा उत्रे पछि भाइलाइ बोलाए। बाइक लिएर आइपुज्ञ्ो भाइ मलाई लिन लाइ।
घर पुग्न लाग्दा एउटा म्यासेज पठाएँ "म घर पुगेँ।"
दशै लाग्दै थियो, बिहान केटाहरुसङ्ग मर्निङ्गवाक र बेलुका केटाहरु सङ्ग भेट्घाट र चट्पटे खाइन्थ्यो तर प्रत्यक क्षण मिस गर्थेँ उनलाई।
हेटौडा नै पढ्ने केटाहरुले सोध्थे पनि कति वटा गर्ल्फ्रेन बनाइस त।
छ्या छैन बनाको एउटा पनि भने।
बिहान बेलुका फोन नगर्ने र टेक्स्ट मात्रै छोड्ने सम्झ्औता वयो दुबै पट्टि बाट। घरमा हुदा मोबाइल जहा जसरि जुन अवस्था मा मत्रै पनि हुन सक्थ्यो त्यसैले। औपचारिक हेल्लो हाई के छ? भन्दा बढि लेखिएन तर जब म्यासेजको रिप्लाई चाडै आउथ्यो अनि पक्क भईन्थ्यो कि, उनि कहि बहिर वा फुर्सदिलो छिन अनि आफ्नो अनुकुल भए फोन गर्यो नत्र मनका कुरा लेख्दै म्यासेज गर्यो। दसैं सकियो, अब रमझम पनि सकियो दिन्भरि के गरेर बस्ने तनाब हुन थलेको थियो टि,भि कति हेर्नु, कति सुत्नु, अब बाबालाई भनेर मोबाइल किन्नु पर्यो भने। बाबाले किनिदिनु भो मैले भनेकै मोबाइल नोकिया एक्स्-२ ,
क्वेट्रि किप्याड अनि नेट पनि चल्ने तब सम्म मलाई फेसबुकको बारेमा समान्य जान्करि थियो तर न आईडि थियो न बनाउन आउथ्यो। एकजना सथिलाइ लेर गएर फेस्बुक आइडि बनाएँ अनि चलाएँ, अनि उनलाइ सुनाएँ।
उनको पहिल्यै रहेछ फेसबुक आइडि, भन्दै थिईन मेरो मोबाइल सानो देखेको भएर मलाई नराम्रो नलागोस वा आफुलाई गिर्नु नपरोस भनेर उनले मलाई नभनेकि रे। खुसि लाज्ञ्ो। अत्याधिक ओहो मेरो कति ख्याल राख्छिन उनले। अनि प्रत्यक दिन जानि नजानि फेस्बुकमा उनि सङ्ग एड भैयो।
कुरा हरु हुन थाले। उनि बाहेक मेरा फ्रेन लिस्टमा अरु केहि मानिसहरु थे जस्लाइ म चिन्दा नि चिन्दिन थे।
अब हाम्रो फोन मा भन्दा पनि फेसबुकमा बढि कुरा हुन थलेको थियो। बिस्तारै दिन बित्दै गए।
तिहारमा देउसिभैलो खेलेको समेत फोटो पठाउन थालियो। उनि एक्लै टोलाएर बस्दा का अनि एकान्तमा गुनगुनाउदाका पल हरु समेत उनि रेचोर्द गरेर राख्थिन अनि, घरि घरि एनसेलको सिम किन भन्थिन। मैले किने एउटा एनसेलको सिम अनि फोटो र रेकर्ड गरिएका आवाज र भनु उनका स्वरमा सजिएका सुन्दर गितहरु पठाउथिन अनि म दङ्ग पर्दै सुन्थेँ।
म काठ्माण्डौ आएँ। दिन्चर्या पहिला जस्तै थियो, या अलि बढि फरक भएको थियो म आजभोलि पहिले भन्दा उनको मायाको बढि नै मात चढ्न थलेको थियो। मानौ उनि एउटा नशाहुन अनि म हर्पल हर्क्ष्ण उनिमै डुबेर बस्न चहान्थें।
फेसबुकमा च्याट हुन्थ्यो दैनिक्, अनि हर दिन अनलाइन आउनु अगाडि मिस्डकल हानिन्थ्यो। मिस्डकल आयो कि बुझ्थेँ अनलाइन बोलाइन भनेर र उनि पनि त्यसै बुझ्थिन्।
बिस्तारै उनि सङ्ग भेट्ने मन हुन्थ्यो सधै जासो देख्न मन लाग्थ्यो तर, उनको तस्बिर हेरेर नै चित्त बुझाउनु पर्थ्यो उनि भेट्न मान्दिन थिन्।
एक किसिम ले भेट्न नमान्नु लाइ पनि राम्रो रुपले हेर्न थालेको थे मैले किन कि यो बाट उनको स्वभाब अझै भर्पर्दो लाग्न थालेको थियो। मैले फोन म बोल्दा बोल्दै ऐया! भने भने आशु झारुल जस्तो स्वर पार्दै सोध्थिन्,"के भो मेरो कालेलाइ", मेरा सारा दुख पिडा भाग्दा रहेछन्। लुक्दा रहेछन्। जस्तो लाग्दै थियो। अनि यति सम्म नजिक भयौ कि, म जुनसुकै कुराले चित्त दुखे पनि रुने एउटा साथ पाएको थिएँ। उनसङ्ग फोनमा कुरा गर्दै रोई दिन्थें अनि कति पल्ट उनि पनि उस्तै गर्थि।
केटा भएर रुने रे? जस्तै लाग्दै होला? तर रुइन्छ जब आफुले धेरै आश राख्दा केहि आश चक्नाचुर हुन पुग्छन्।
सायद कति पटक उनकै कुरामा गुनासो गर्दै पनि रोएँ होला,
तर उनि मेरि आमाले फकाको जसै गरि फकाउथिन माफ माग्थिन र त्यस्तो गल्ति कहिल्यै नदोहोर्याउने बाचा गर्थिन र उनको गुनासो सुन्दा उसै गर्नि बानि परिसकेको थ्यो मलाई पनि। दोस्रो भेट गर्ने रहर थियो त्यो पनि पुरा हुने भयो चाडै, माघको महिना उनको साथिको दिदिको बिहे रहेछ, कहि कतै पानिपोखरि तिर, यस पल्ट मैले उनलाइ सामाखुशि चोकमा हैन रानिबारी अगाडि कुर्ने पक्का भयो। उनिलाइ यस पटक धेरै बेर कुर्नु परेन।
म रानिबारी भर्याङ्ग अगाडि चढ्ने ठ्याक्कै अगाडिको क्याफेमा चिया खाएं। चिया खाइसक्दा नसक्दा उन्ले मिस्डकल दीइन मेरै अगाडि तिर आएर।
म एक्छिन ट्वा परेँ, उनि सारी चोलोमा थीइन्। आकशे निलो रङ्गको सारि अनि निलै चोलि, बाहिर बाट निलो रङ्गको पछ्यौरा जस्तो।
उनि यति राम्रि देखिएकि थिईन कि म सङ्ग उनको सुन्दर्ताको बर्णन गर्ने कुनै शब्द नै छैन। स्वर्गका अप्सरा फिका लाग्छन भनु भने स्वर्ग कस्तो हुन्छ थहा नै छैन, र फिल्मि डाइलग खासै रुचाउदिन फोस्रो स्वाङ्ग देखाएर इम्प्रेस गर्न खोजे जस्तो।
उनिहरुलाई पनि चिया पिउन भने र फेरि तिन कप चिया मगाएँ साहुजि सङग।
चिया आयो खादै थिएँ आधा कप भैसकेको थियो
उनको उहि साथिलाइ बिभिन्न बहाना बनाउदै, उता पट्टि टेबल मा रखेको पर्स तान्न लगाइन म उतै हेरेको मौका पारि उनले चिया को कप साटिछिन उनको अनि मेरो।
एक्छिन त पत्तै पाइन मैले। भन्दै थिए मेरो चिय त निकै घटि सकेको थियो। उनको आखामा आखा जुधाएर हेर्न मन लाज्ञ्ो र हेरेँ पनि उनि फेरि आफ्ना आखिभौ हल्लौदै आखा सन्काउन थालें। सायद यो माया बढाउने नया फोर्मुला होला उनको तर म पनि निकै हर्शित थिएँ।
हामि पुनः टाउनप्लानिङ्ग कै बाटो हुदै हिड्दै थियौ बाटो मै अल्झिदैं उनिहरुले ल्याएको क्यामेराका फोटाहरु हेर्दै। अनि मेरो मोबाइल बाट उनको र मेरो फोटो पनि खिचि दिन भ्याई उनको साथिले। फेरि त्यहि बाटो हुदै, पासङ्गलहामु कलेज बाट अगडि हुदै गोङगबु निस्कने एउटा गेटबाट निस्कियौ अनि भर्याङ्ग जस्तो क्-हुड्किलो थियो त्यहि बस्यौ। फोटो हेर्दै अनि गफ मार्दै। यस पटक पनि उस्तै गरि म पछि पछि उनिहरु अघि अघि,
म गाडि चढे र उनिहरुलाइ बाइ गर्न खोज्दै थिएँ। क्यामेराको सङ्केत गरे, ल फसाद क्यामेर त्यहि छुटेछ। बस बाट उत्रे कुद्दै कुद्दै गएँ, धन्न यो बाटो कोहि हिडेको रहेनछ। म कुद्दै एउटा बुढालऐ उछिनेर गएको थिएँ, बुढाले क्यामेरा लिदै लामो सुस्केरा हालेको देखेर भने, भाज्ञ राम्रै रहेछ।
अनि फेरि कुददै उनिहरु भएको ठाउमा पुगेँ ।उनिलाई क्यामेरा दिएँ अनि बुढाले भनेको कुरा सुनाएँ। उनि खुशि भैन र उन्को साथि पनि खुशि नै देखिन्थिन।
म सोच्दै थिएँ, उनको साथिको क्यामेरा अनि केहि गरि हराको भए, मलाई त चोर नै भनिठान्थिन कि क्याहो॥॥ अनेक किसिमका कुराहरु खेल्दै थिए। फेरि अगि खिचेका फोटाहरु हेर्दै दङ्ग पर्न थालेँ। घर पुग्ने बित्तिकै उनले फोन गरिन म धुम्बाराहि पनि कटेको थिईन,उनि खुशि थिईन क्यामेरा नहराएकोमा। उनले एउटा कुरा बिन्ति बिसाइन,
"म अब तिमिलाइ तपाई भन्छु अनि मलाई चै त भन्नु पर्छ " ल बा के फसाद हो यो, हेरुम सके भने भने। अनि दिउसका मिठा पल्हरुको कुरा भयो र फेसबुकमा कुरा गर्ने भनिन्। म फोन राखेर फेस्बुकमा अन्लाइन आएँ, गाडिबाट उत्रिएर घर सम्म पुग्दा नि अन्लाइन नै थिएँ, अनि अनुमति मागेर बिदा भएँ, थकाइ लागेको भए पनि खाना पकाउने पालो थियो र उर्जा पनि यसरि थपिएको थियो कि मानौ भर्खर उनलाइ भेटेर आफ्नो मन्को ब्याट्रि फुल चार्ज गरेको छु।
अनि खाना बनाए, फेस्बुक खोलेरै उनि सङ्ग हल्का गफ पनि गर्दै।
लाग्दै थ्यो हामि माया मा अझै अझै दिनानुदिन यसरि कस्सिदै थियौ कि यो मायाको डोरि फुकाउन गारो मात्रै होइन असम्भब नै छ। झन आज दिउसको जुठो चियाले त झन माया यति बढाएको छ कि कुरै नगरुँ।
खाना खाएँ र सुत्ने बेला फेस्बुक खुलेन ब्यालेन्स चेक गरेँ निल भको रहेछ त्यसैले, उहि पुरानो फर्मुला अप्नाएँ साथिको मोबाइल मागेर।
अनि कन्मा हेड्सेट जोडेर सुन्दै थिएँ,
खुशि उमङ्ग छाइ दिदा
मनमा बहार आइदिदा
म तिमिलाइ नै सोचिरहन्छु
म तिमिलाइ नै खोजिरहन्छु।
-नबिन के भट्टराई दाईको स्वर मा सजिएको मिठो गीत उनकै कल्पना मा डुब्दै अनि दिउसका फोटो हेर्दै ,,,, आफ्नै तालमा निदाउने प्रयत्न गर्दै, तर ११ः२५ सम्म निदाएको थीइन म, तर बिस्तारै आखाका परेला बट्टिएर भुस भएछु त्यस पछि।
‪#‎यात्री‬