(मिस्ड कल)भाग-५
एक्कसि मोबाइलको घण्टि बज्यो,
कताकता लग्दै थियो सपनामै बजि रहेको छ फोन, निद्राले लठ्ठिएका आखा उघार्न खोजेँ तर अहँ, सकिन, निद्रा कै सुरमा उठाएँ।
हेलो भने"
हेलो उम्म्म के गर्दै छौ भनिन,
झोओक्किएँ अरे यार आधारातमा मान्छे के गर्छ? सुत्दै भन्ने मन थियो कडा स्वरमा, तर भनिन म यस्तै मान्छे, मनमा लागेका कुरा खुलेर आउदैनन एकै पटक समयानुकुल आउछन बोलिका लवज र शब्द।
सुतिराको तिमी के गर्दै?" म त बसिराको थेँ मुभि हेर्दै,"
सोध्न सक्थे कुन मुभि तर सोधिन,
अब चै सुत्न लाको भनिन म निकै कम बोल्दै थिएँ सायद त्यसैले काट्नु नै उचित ठानिन उनले फोन, गुड नाईट भन्दै।
मैले पनि सेम टु यु भने।
फेरि भुस आफ्नै तालमा। भोलि पल्ट नि साबिक जस्तै दिन्चर्या। अनि कलेज बाट फर्केसि उनिसङ्ग १०-१५ मिनेट बात मार्नु समान्य भैसकेको थियो। कल सधै मैले गर्नु परिरहदैन थियो, उनि पनि गर्थिन कहिले काहि। समय सामान्य हुदै थियो, गफ गाफ भएको पनि १ महिना कटि सकेको थियो। अब दशैंको बिदा हुनु अगाडि पहिलो परिक्षा सुरु हुने भयो।
समान्य गफ्गाफ अनि सधैं बिहान उठाइदिने जिम्मा पाएकि थीईन उनले, अनि आफ्नो काम पनि सधै पुरा गर्थिन केहि नभनि।
यसै दौरान मैले उनले एक रहस्य पनि खोलेकि थिन, जुन सुन्दा आफैलाइ कत कता नरमाइलो लाग्दै थियो अनि कतकता खुशि पनि,
उनले पहिले मलाइ नाम ढाटेकि रहिछिन्,
उनको असली नाम रहेछ, "सुमिना श्रेष्ठ" । नाम त झन्डै झन्डै मेरै जस्तै रहेछ।
खुसि हुनु को कारण थियो, उनको बिस्वाश योज्ञ भएछु म र उनले यतिका समय सम्म ढाटेको नाम थहा पाए। दुख लाग्दै थियो मैले धेरै सपना सजाउन थलिसकेको थिएँ उनको अनि मेरो तर परिन नेवार्नि।
फेरि सोचे प्रेममा यि सब यावत कुराहरु खासै केहि महत्व राख्दैनन राख्छन त केबल साचो माया अनि एकअर्का प्रतिको बिश्वाश अनि परिवारको उचित निर्देशन्।
परिक्षा को अन्तिम दिन, परिक्षा सक्यो, अब भोलि घर जाने तैयारी, साथि हरु सबै घर गईसकेका थिए। एक्लै थिएँ दिक्क लाज्ञ्ो, अब झन छटपटि हुन लाज्ञ्ो के गर्ने कहा जाने?
अचानक दिमागमा घन्टि बज्यो, मोबाइलको हैन हौ,,,,,,
आज उनलाइ भेट्नु पर्यो। फोन गरेँ उठेन फेरि गरेँ अब उठ्यो जाचका यावत कुरा हरुलाइ छिचोल्दै मैले भने म समाखुसि आउदै छु।
उनले नकार्न खोजिन तर उनलाइ पनि भेट्ने रहर भएकै कारणले होला उन्ले नकार्न सकिनन्। सिनामङ्गल निस्केँ अनि चक्रपथको गाडि चढेँ।
मुटुको ढुक्ढुकि बढ्दै थियो। झ्यालको सिटमा बसेँ, अघि गौशालामा अधिक जाम थियो, सायद सधै यतिकै हुन्थ्यो कि जान्दिन त्यो त, यो रुट हिड्ने बानि छैन मलाइ।
लग्भग १ घन्टा पछि म पुगेँ समाखुशि,
जिन्दगिमा पहिलो पल्ट कोहि केटिलाइ भेट्न जादै थिए पनि, जस्लाइ अहिले सम्म देखेकै थिन।
आफु उनलाइ भेट्न जानु अघि कस्तो देखिएको छु भनेर सोध्न धरि साथि थेनन कोहि, निलो जिन्स हल्का वास अनि हल्का ग्रञ्ज, छाला कलरको छालाकै जुत्ता अनि पिङ्क टि-शर्ट र बाहिर बाट ब्ल्याक शर्ट।
ठ्याक्कै सामाखुशी चोकमा उभ्भिएर फोन लगाएँ, ३० मिनेट जति कुर्नु पर्यो,
लाग्दै थियो जिन्दगिको सबै भन्दा गारो समय कटाउदै छु म,,, प्रत्यक सेकेण्ड जान पनि मिनेट नै कुरेको भान हुन थलेको थियो। आफ्ना उमेरका जो पनि केटि आफ्नो अघिल्तिर बाट गुज्रिन्थें उनिहरुको हातमा मोबाइल हेर्थेँ, अनि त्यहि चोकमा कोहि पनि अडिएनन।
फेरि हेर्दै थिएँ कुर्दै थिएँ। दुइजना आइरहेको चाल पाएँ टाढै बाट लाग्दै थियो उहि हुनु पर्छ।
फोनमा घन्टि दिएँ उनले फोन नौठाई यताउता हेरेसि चै अब पक्का भयो उनि नै हुन, मेरी अपरिचित, अहिले सम्म नदेखेको मेरो सबै भन्दा प्यारो साथी।
ति दुइजना मध्य पनि जो गेस गरेको उनि नै रहिछन उनि। दङ्ग पर्दै हात अघि बढाएँ हेण्डशेकका निम्ति।
म नि मुर्ख, केटि सङ्ग हाई हेल्लो भन्न पर्ने हात बढाको देखेर उनिलाइ नि अप्ठ्यारो लागेछ।
रोड काटेर पारी जाँऊ भनिन्, पारी गैयो, अब कता जाने कुरा उठ्न थाल्यो?, म अनबिज्ञ त्यो एरियाको लागि, उनले भनिन रानिबारी जाँउ। मैले नि हुन्छ भने र हमि ३ जना हिड्यौं, मोबाइल मा म्यासेज पठाउदै भनिन बाटो वारिपारी भएर हिडौँ है? घर अनि घरवरिपरिका कसैले देख्यो भने मलाइ मार्छन्।
म सो हि अनुरुप बाटोको वारिवारि नै हिडे उनिहरुको पछि पछि। मन मनै लाग्दै थियो उनि साचै मैले सोचेको भन्द धेरै राम्रि थीइन। गहुगोरो वर्ण, लामो केश दुब्लि दुब्लि उचाइ म भन्दा केहि इन्च कम। कता कता बाट छिर्यौँ पत्तो छैन, हामि अघि बढि रह्य्औ एक्छिन पछि रानिबारी पुज्ञ्ौँ। गेट बाट भित्र छिर्यौ, रु१० को टिकट काटेँ, उनिहरु मानेनन तर नि क केटिलाइ तिराउनु।
अलि अलि ज्ङ्गल जस्तो अनि बिचबाट बाटो, दङ्ग पर्दै थिए, हैन का हिडेको हामी भने जिस्केर।
उनले डुल्न नि बुद्धु भनिन । म हासेँ।
अलिकति अगाडि बढे पछि उनको साथि ले भनिन तिमिहरु तलतिर बस म यहि बस्छु।
मलाई रम्रो लागेन। त्यो केको इङ्गित थियो त्यो पनि त्यति खेर बुझिन, हामि अगाडि जाम न भने अनि अगाडि गयौँ। उनको आखा साचै यति माया लुकेको थियो म उनको आखामा डुब्न चाहिरहेको थिएँ उनले आखिभौँ तलमाथि गर्दै आखा सन्काइन मैले नि त्यसै गरे, उनको साथि चै मन्दिरमा जान्छु है भनेर गैइन।
हामि बिच धेरै बात्चित भए। उनि मेरा हरेक कुरामा हासो भेट्थिन, मेरा हर शब्दमा उनको मुस्कान पाउथे अनि उनका प्रत्यक शब्दमा म उनको माया भेट्थें, उनले जिस्केर होस बेवास्था गरे हिसाबले म निस्चल माया अलाबा केहि भेट्दिन थेँ।
उनको साथि चै एउटै गोत्र पर्ने रहिछिन । मलाई भिनाजु भनौ कि दाइ रे ल भो फसाद्।
अनि उनको अनुहारमा हेरेको लाजले अनुहार पुरै रगतै चुहिएला जस्तो रातो भएको थियो। मैले, म जान्दिन यस्तो कुरा भनेर पन्छाएँ।
१ घन्टा जति पछि हामि त्यहा बाट फर्किने क्रममा रानिबारी चोकमा उनिहरुले सधै आउदा जादा चट्पटे खाने ठाउमा चट्पटेखाने आग्रह गरे र खायौ पनि।
हामि टाउनप्लानिङ्ग हुदै निस्क्यौँ पासाङ्ग ल्हामु कलेज अनि गोङ्गबु चोक।
मन नलाग्दा नलाग्दै पनि छुटिनै पर्यो, तर त्यहा सङ्गै हिदिएन, उनिहरु अघि अघि थिए। म गाडि नचढुञ्जेल सम्म उनिहरु साईडमा बसेर हेरिरहे, र गाडि म चढेसि बाई गरे अनि गए।
म चङ्गा सरि हावामा उड्दै थियो। अझ लट्टामा सयौ माइल लामो धागो छ अनि कुनै रोक्तोक छैन धागो छाड्न।
गौशाला छेउछाउ पुगेको थिएँ। काले, बुद्धु,
एउटा कुरा भन्छु नरिसाउ ल?
आइ लभ यु एज माई बेष्ट फ्रेन।
म झन उत्साहित थिएँ, यति खुशि यति हर्शित थिए कि मेरो खुशि को सिमा नै थिएन। र पुछारमा झुण्डिएको एज माई बेष्ट फ्रेन ले चै कताकता कस्तो कस्तो लाज्ञ्ो तर खुशि नै थिए। बेस्ट फ्रेन नि बन्न पाए। उनको जसलाइ भेट्ने मेरो महिन्औको सपना पुरा भएको थियो।
आज एक्लै भए नि मजा सङग खाना बनऐयो खाइयो। निकै भएको थियो उनले फोन नगरेको आज १ घन्टा भन्दा बढि गफ भयो उनि सङ्ग झन भेटेको दिन। अर्को दिन घर जानु थियो त्यसैले आज समय मै सबै काम सक्कएर बिहान फ्रेश भएर निस्कने हिसाबले अनि चाढै सुते पनि उनको याद मन भरि सङ्गाल्दै
‪#‎यात्री‬