"हरि ए हरि,
हैन जति सुते पनि नमेटिने निद्रा कति लागेको हँ यस्लाई? " बा को आवाज ठोक्कियो कानमा, डर लाग्यो, बा यति भनेर गोठबाट घर भित्र छिर्दै गर्दा, म हत्तनपत्त जुरुक्क उठेँ र अगिनै उठेको झैं गरि मेरा कक्षा ६ को नेपाली किताब पल्टाउन थालें।
औधी डर लाग्छ मलाई बा सङ्ग प्रत्येक कुरामा अझ भनेको अटेर गरेर सुतिरहँदा त ओक्षान नै भिज्ने गरि पानी पनि खत्याईदिनु भएको छ ३ पटक! र त्यो गनेरै बसेको छु।
म चोटा बाट उत्रिएँ। आमाले आगो फुक्दै हुनुन्थ्यो र हिजो परेको पानीले गोठको एउटा छेउमा राखिएको दाउरा पनि पुरै भिजाएको रहेछ, कागज पलास्टिक र मट्टितेल खन्याउँदा पनि आगो नबले पछि, आमाले मलाई रोटि पकाउने ताइ दिंदै भन्नू भो, जा त पल्ला घर बाट अलिकती भुङ्रो लिएर आइजो। म ताई बोकेर लागें बिरे को घरमा त्यहा त काकिले आगो फुकि होरि दूध पनि उमाली सक्नु भएको रहेछ। भुङ्ग्रो लिएर घर आएँ, बिरेको घर पछाडी छ हाम्रो घर त्यहिंबाट आउंदै गर्दा एउटा चिर्पट  पनि ल्याएं। आगो सल्काउन सजिलो हुन्छ भनेर। डर पनि लागिरहेको थियो फेरि काका काकिले देखे भने गाली गर्ने हो कि भनेर! आ भैरहोस आगो सल्काउन त ल्याको हो नि, गाली गरे भने, त्यही चिर्पट पनि पैंचो तिर्दिम्ला भन्ने तैयारिमा थिएं तर कसैलाई केही भन्नू परेन। घरमा ल्याएर आमालाई जिम्मा दिंदै, नाम्लो र खुर्पा ठिक पारें, घरपछाडी बाट ट्वाक नि लिएं र लागेँ जङ्गल तिर।
 नित्यकर्म सकिए पछि कालिकाठको एकाङ्गालो स्यौला झारें। यो रुख त्यही थियो जुनबाट लडेर मैले बायाँ हात भाँचेको थिएं २ बर्ष अगाडि। त्यसबेला देखि रुख चढ्नै डराउथेंरी तर पछि  अलि अलि भने चढ्न थालें।
स्यौला घर लिएर घर पुग्दा, आमाले भर्खर दूध तताएर राख्नु भएको रहेछ, आधा बटुका चिउरा लिएर टन्न दूध हालें अनि आमाले मदेख्ने गरि एक मुठ्ठी चिनी हाले। साह्रै मीठो भएछ। आमाले भन्दै हुनुन्थ्यो, अब चाँडो पानी लिएर आइजो। बा दुधको क्यान बोकेर अघिनै बजार लागि सक्नु भएको रहेछ। पानी ल्याउन भनेर बा ले आज साईकल पनि नलि कन जानू भएछ। आहा!
साईकल भएसी त दिउसभरी पानी ओसार भनेनी गर्छु जस्तो लाग्थ्यो। साईकल पनि हेरो थियो नाम जस्तै। दुईटा गाग्री क्यारियरको दुईतिर पारेर राखियो डोरिले  बानेर। धारा एउटा तर ओल्लो गाउँ देखि पल्लो गाउँ सम्म को मान्छे हरुले पानी थाप्ने यो एउटा धारो बाहेक बिकल्प थिएन। म आत्तिएं मान्छेको भिड देखेर तर धन्न लइन मै राखिएको थियो सबै भाडाहरु,। मैले नि सरक्क सबै भन्दा पछाडी राखें दुइवटै गाग्रो। दिमागमा उत्पट्याङ्ग बिचार आयो, मेरो पालो आउन्जेल सम्म, शंकरलाई बाले एक हप्ता अगाडि मत्रै किन्नु भको हाम्रो हिरो रोयाल साईकल देखाउंछु। उसको साईकल थोत्रो हुन लागेको थियो र खिस्याउनुको मजा नै बेग्लै थियो। म साईकल को सिटमा बसेर पाईडल पूरा नभेटे पनि गजब चलाउथें भनेर सबैले भन्थें बेला बेलामा त यसरी हुईकाउथें कि ठुला मान्छे हरुले चै गाली गर्थे, र मलाइ यो पटक्कै मन पर्दैन थियो। कत्तिन आफुले चलाउन जान्दैनन अरुलाई गाली गर्छन। शंकरको घर अगाडि पुगेर कृङ्कृङ्ग साईकलको घन्टी बजाएँ। उ आईपुग्यो साईकलको घन्टी सुन्ने बित्तिकै।
" वाह कस्तो राम्रो साइकल ले न म पनि चलाउँ" भन्न नि पछि परेन माथी बार्दली बाट काकीले हेरिरहनु भा रैछ, के छुच्चो बन्नु भनेर खुरुक्क उत्रेर दिएं साइकल उसले चलायो म पछाडी बसें एकै छिन स्कुलको चौरी तिर गयौं, उस्का बा ले पानी ल्याको देखेर झसङ्ग भएं, म हावाको बेग सङ्गै साईकलको रफ्तार बढाउँदै थिएं। धारामा पुग्दा त मेरा भन्दा अगाडिका कुनै भाँडा थिएनन त्यहाँ अनि अझै मेरा गाग्रीहरु चैं त्यहिं भोक लागेको जसरी क्वार्क्वार्ती धारामा एकनासले हेर्दै थिए। मलाई अब फेरि बाको डर लाग्दै थियो, आज नि डंडाल्नु भरी सुम्ला भेटिने भैयो। मन मुटु र शरीर पनि कापिराको थ्यो।  बल्ल बल्ल कुरेर गाग्री भरी सकें अब अगिन ल्याको डोरि पो काँ खस्यो कि यहिं राखेको थिएं कसैले लग्यो पत्तो लगाउन सकिन । भर्खर साइकल लिएर आईपुगेका गोथे काका सङ्ग डोरि मागें। पानी लिएर घर पुगें । थपक्क अर्को डोरि पनि बोकेर गाग्री लिएर फेरि लागें अर्को खेप पानी ल्याउन। काकाको नाम्लो फिर्ता दिएं। पालो मै बसेर अर्को खेप पानी भरें र घर पुगें। बा ले आज बजार बाट फर्कंदा मिठाई ल्याउनु भएको रैछ। तर त्यो मलाई पनि भाग लगाएर दिनु अगाडि वाक्य खस्यो बा को मुख बाट आज निकै अबेर गरिस त केटा। म सानो स्वरमा भन्न लागें, भिड धेरै थ्यो त्यही भएर हो। तर यति भनुन्जेल मेरो आखाले बाको आँखा त परको कुरा बा भए तिर समेत हेर्न सकिन।
बा ले कुनै प्रतिबाद गर्नु भएन। धन्न आफुले ठुलै तनाबबाट मुक्ती पाएको अनुभूति हुँदै थियो। एकै छिनमा ध्यान मिठाई तिर लाग्यो। आफ्नो भाग खाएं। आमासङ्ग भात मागेर खाइयो अनिभाईको भाग नि चोरचार पारेर अलिअली खाइयो। अलि अलि भाइलाई फकाएर।
अनि काखिमा एउटा कापी र एउटा किताब च्यापेर हिंड्न लागेको थिएं स्कुल तिर, बा ले भन्नु भयो, साइकल लैजान्नस
बा को मुखबाट साईकल लान्नस भन्ने वाक्यले यति खुशी बनायो नि, आज त बाको गालामा म्वाइ खानै मन लाग्यो, तर बा को अगाडि भद्र बनेर लान्छु भने, कुनै उत्सुक्ता, कौतुहलता नदेखाई बाहिर आएं।क्यारियरमा कापी र किताब च्यापें। बाहिर बाल्टिनमा भएको पानीले हात मुख धोएं अनि सर्टमा लागेका फोहोर एउटा टालो भोजाएर पुछें। आखिर हिरो साइकल चढेर स्कुल जान लागेको छु, हिरो त देखिनै पर्यो नि।
#यात्री

Facebook चलाउदै थिएँ, newsfeed भरी आँखा डुलाउँदै, यो facebook ले पनि कति निकम्मा बनायो, नया नौलो केही हुँदैन तै पनि दिन र रात यसै बितिदिन्छ। मनमा तरङ्ग उठ्दै थियो, हुन त समाचार देखि बिश्वबारे नै जानिन्छ बुझिन्छ यहि facebook मा।
newsfeed scroll गर्दै like गर्दै थिएं, उमेशले share गरेको रहेछ, "Who loves you the most?" त्यस्मा उसको girlfriend कै नाम उल्लेख थियो। अचम्म लाग्यो एकछिन त, कसरी पत्ता लगाउँछ हो यस्तो कुरो?? फेरि सोचें सबै facebook chat र conversation अनुसार नै त calculation गरेर गर्छ होला, कि हचुवा comment like र react कै आधरमा गर्छ होला नि यो बिषयमा पनि म निश्चिन्त थिएँ।
मनमा कौतुहलता बढ्दै थियो, म पनि check गर्नु पर्‍यो, को चंही देखाउँदो रैछ कुन्नी? ल relationship मा भएको मान्छेको त देखायो, ऐले सम्म love नपरेको मान्छेको के देखाउँछ हेर्न मन थियो। हाहा love नपरेको आफैलाई प्रश्न गर्दै थिएं अरे यार, love  नपरेको कहाँ हुनु, परेर पनि नपरेको अर्थात मन परेको मन पराईएको तर माया प्रीती बाट चैं टाढै रहेको थिए।
Do you want this app to continue?
Yes option click गरें। एकैछिन calculating देखायो। अनि देखायो उनको नाम। म झसङ्ग भएँ। मैले को होला भन्ने कौतुहलता त मार्न सकेको थिईन तर पनि कसैको नाम सोचेको सम्म पनि थिईन यसर्थ पनि उनको नामले मलाई अलिक आश्चर्य चकित तुल्यायो, र अर्को कारण थियो। उनी सङ्गको conversation मा पुर्णबिराम लागेको पनि महिनौ भैसकेको थियो।
अनि ठूलो प्रुण बिराम पछि धेरै दिनमा online देख्दा message पठायो  Hello, Hy, के छ खबर? के गर्दै छौ? पढाइ कस्तो भैराछ? यो भन्दा पर कहिल्यै कुरा अघि बढेनन बिगतका ३ बर्ष यता। अनि यति बार्तालाप पछि नै एउटा नया अनुच्छेद रचना गर्ने सपना तुहिएर २ line मै अनुच्छेद परिवर्तनको सङ्केत पाइन्थ्यो र फेरि ठूलो पुर्ण बिरामले त्यस अनुच्छेद टुङ्गिन्थ्यो। र उनी अनि म दुबै स्तब्द रहन्थ्यौँ।
अचम्म लाग्यो यत्तिका बर्ष भैसक्दा पनि उनीसङ्गको मेरो conversation सायद अझै पनि सबै भन्दा लामो conversation रहेछ।  हाम्रा पुराना message हरु हेर्न मन लाग्यो। हेर्दै गर्दा पहिला उनलाई मैले facebook मा add हुनुपुर्ब गरेको पोके याद आयो। उनले त्यो pokeback गर्दै request पठाएकी थिईन। हामीले एक अर्कालाई धेरै अगाडि नै देखे पनि, चिन्जान र कुराकानी भने कहिल्यै भएको थिएन। जुन दिन उनी सङ्ग add भैयो हाम्रो कुराकानी हुँदै गयो, कसरी हामीले एकार्कालाई ख्याल गरेको रहेनछौं भन्ने देखि धेरै कुरा गरियो। उनी मैले चिनेको एउटा दाईको बहिनी रहिछिन। उहाँ दाइ निकै राम्रो cricket खेल्नु हुन्थ्यो। र encourage पनि गर्‍नु हुन्थ्यो भने बेला बेला मा क्रिकेट तेच्निकुएस पनि दिनु हुन्थ्यो।
बिस्तारै गफगाफ बढ्दै गए, उनी सङ्ग धेरै कुराहरु साटियो मनमा रहेका धेरै कुराहरु, उनी भन्थिन कसरी समाजसेवामा लाग्ने रहर छ भनेर हामी बिछ यी यावत कुराहरुमा पनि छलफल हुने गर्दथे।
कुरा बढ्दै गयो, दिन बित्दै गए र सम्बन्ध अझै प्रगाढ बन्दै थियो। हामी बिछ फोन मै पनि घन्टौं लामो कुराकानी हुन्थ्यो। तर उनी दाइ नभएको बेलामा मत्रै फोन चलाउँथीन। र म पनि उनका सङ्केत अनुसार आउथे online। उनि एक्लै हुँदा केही रातहरु लग्भग छर्लङ्गै उज्ज्यालो भएको उनी सङ्गै phone मा कुरा गर्दै। हो, उनी दाइ सङ्ग हुँदा phone चलाउन पनि निकै जो डराउथिन।
म उनको मायामा दिन्प्रतिदिन झन्झन डुब्दै थिएं। सायद उनी पनि मेरो मायामा या भनौ, हामी दुबै जना एकअर्काको मायामा। मलाई थहा थियो, यो उचित थिएन। किनकी उनको दाईले मलाई भाइ मान्नुहुन्छ, निकै सफा छ उहाँको सोच दाइ कै माध्यम बाट म उहाँको family मा पनि परिचित भैसकेको थिएं। उनको घरमा एक्दुई पटक गएको पनि थिएं दाइ सङ्ग तर उनलाई देखेको थिइन, उनी मामाघर बसेर पढ्दी जो रहिछिन। उनको बाबाममी , उहाँहरुको सोच र म प्रतिको दृष्टिकोण पानी परे पछिको आकाश जस्तै छर्लङ्ग खुल्ला थियो। सायद मैले उनी प्रती यस्तो सोच राख्नु वा मायामा झन डुब्दै जानू कतै उहाँहरुको बिस्वासलाई लात हान्दै भन्काउने प्रयास जस्तै पो हुन्थ्यो कि म अलि धेरै गम्भीर हुँदै थिए। हुन त मैले उनलाई खुलेर उनलाई म तिमीलाई मन पराउछु, माया गर्छु अनि सारा जिन्दगी सङ्गै काट्न चहान्छु यस्ता केही कुरा पनि प्रतक्ष्य भनेको त थिईन तर केही सङ्केत भने अवस्य दिएको थिएं, र उनका पनि धेरै सङ्केतहरु केलाउँदा उनितर्फबाट पनि प्रेमको प्रतिबाद नहुनेमा निश्चिन्त थिएं। तर यतिले हुँदैन थियो, मलाई छट्पटी हुन थालेको थियो कतै मैले केही गलत त गरिराखेको छैन? आखिर म केका लागि घरबाट बाहिर बसिरहेको छु? मेरो परिवारले ( बाबा आमाले)म बाट के अपेक्षा गरि राख्नु भएको छ? अनि उनका पनि त यस्तै छ, र उनका परिवारले अझै म सङ्ग पनि त यो कुराको अपेक्षा राख्नु भएको छैन। म यो कुरामा निस्चिन्त थिएं।
यसर्थ अब मैले केही भन्नू थियो उनलाई, " हामी अहिले यो भन्दा बढी नजिक नहौं है?"  सायद मेरो शब्द चयन गलत हुन सक्थ्यो, या facebookमा कुरा हुँदा यो वाक्य भनिएको भएर समय र माध्यम गलत हुनपुग्यो होला। मैले बिचमा उनलाई आफुलाई एकजनाले मनपराई रहेको कुरा नि खोलेको थिए। सायद उनको म प्रतिको बुझाइमा अलिकती नराम्रो impression पर्न गएको हुन सक्छ।
उनी अलि जिद्दी बन्दै थिइन। म बुझाउन असमर्थ भैरहेको थिए। हामीमा अझै परिपक्वता आईसकेको छैन, जिन्दगीका धेरै मोडहरुबाट यो जिन्दगी अघि बढाउनु छ। कैयौं दरार हरुको सामना गर्नु पर्छ भन्ने चै थहा थियो । सायद उनी सङ्ग त्यस बार्तालाप पछि सबै भन्दा ठूलो दरारको सृजना हाम्रो निश्चल कन्चन सम्बन्धमा आएको थियो, जुन सम्बन्ध कहिल्यै गाँसिएकै थिएन, त्यो सम्बन्ध त थियो केबल बिस्वास र समर्थनको जहाँ लाग्दै थियो, सम्बन्ध पनि आश्थाको धरहरा भन्दा नाजुक भएर जिन्दगीमा गएको 4रेक्टर scale को पराकम्पनले नै तहसनहस बनाएको थियो। जिन्दगीले मोड लियो। बिस्तारै हामिले केही समय parallelly हिँड्नुपर्छ भन्ने मेरा सोचमाथी तुशारापत हुन लागे। सायद केही समय त्यसैगरी भएको दुरि नै maintain गरेर हामी अघि बढ्न सकेको भए हाम्रो सम्बन्ध सायद सुध्रिन सक्ने सम्भावना निकै प्रबल हुन्थ्यो।  तर त्यसो भएन।
म केही दिन दुखी भएं र उनी पनि दुखी भएको म महशुस गर्न सक्थें। बिस्तारै हाम्रा जति मारे पनि नसकिने बातहरु मौनतामा र formality मा मात्र सिमित रहन थाले। बिस्तारै त्यही formality पनि कहिलेकाही औंशिपुर्णे लागे जस्तै हुन थाल्यो।
समय बित्यो, सायद ५-६ महिना अगाडि हुनुपर्छ उनले मलाई Thank you and sorry भनेर message पठाईन, पहिलाको कुराको लागि, मैले पनि उनी सङ्ग माफी मागे, उनका बिस्वासप्रती मेरा कदमले पुर्याउन गएको घात प्रती। र फेरि हाम्रो कुराकानी बन्द भो, अहिले पनि कहिलेकही online देखिन्छ, पहिले म नै message गर्छु! हेल्लो hy अनि सिमित २-४ प्रश्न अनि कुरा अघि बढाउने बिषयबस्तु नै भेट्दिन म सायद उनी पनि भेट्दिनन या खोज्न चाह्दिनन।
अझै पनि आफुमा परिपक्वता आईनसकेको महसुस गरिन्छ। र त्यस समयमा आफुले चालेको कदम ठिकै हो जस्तो लाग्छ तर उनको मनमा पर्न गएको चोटको पीडा र गहिराई सायद मैले चाहेर पनि महसुस गर्न सक्दिन। तर जे होस, मेरो जिन्दगिको एक सुन्दर सपना बनेर छाइन उनी। केही समयकै लागि भए पनि। sorry र Thank You!!! दुबै उनका लागि । 😍 #यात्री

We are Humans, we can do anything we want! We are the most intellectual animal but we aren't. This world is common home for all the living creatures in the world but, is being used only for human benefit. We kick the street dogs. We slutter animals keeping them  in pain for hours. We see many animals dying of wounds and starvation, still we just have a word, "poor animal". We love travelling,  and even a single scrath makes the journey unpleasent. But at the same time when we see 100s of buffalos loaded on truck tying their tails and heads upward, that just makes us see them buff momos. We don't even feel pity.
And we think we are superior of all. We are just an animal as they are. We need all animals and plants for sustaining this ecology. We know we all are selfish, atleast let's not be cruel. We can fulfill our wants for sure but let's not give them torture.
Respect animals, save humanity.
#यात्री

आज बिहानै mummy ले मेरो ब्यागमा मेरा लुगा हरु साथसाथै केही समानहरु पनि pack गरिदिँदै हुनुहुन्थ्यो। पुन्टेले bag pack गर्न लागेको देखेर झगडा गर्न सुरु गर्‍यो, mumy लाई समान पनि हाल्न नदिकन bag  टोकेर आफू तिर घिसार्‍यो। यो भन्दा अघिल्लो पटक दुई पल्ट सम्म पुन्टेलाई छोडेर यात्रा गर्दा उसलाई झुक्काएरै थहा नदिकन निस्किएको थिएँ म। तर यश पटक उस्ले चाल पायो, झन mumy ले थपिदिनु भो, तेरो सुमन दादा जान्छ आज काठ्माण्डौ। नबोले पनि सबै कुरा बुझ्छ पुन्टेले। अझ भनौ, जान्छु, bye, बस है! जस्ता शब्द बोल्नासाथ उसका आक्रोशहरु यसरी निस्कन्छन मानौ, उ म बिना एक पल पनि बस्नै सक्दैन र मान्दैन।
सोच्दै नसोचेको पनि हैन पुन्टेलाई यश पटक पुन काठ्माण्डौ ल्याउने भनेर, तर घर तिर गर्मीले उग्ररुप नलिनु, उसले mumy लाई अत्याधिक पछ्याउनु र Dad ले पनि भनेको मानु कारक तत्व बन्यो उसलाई उतै छोड्नु पर्ने, साथसाथै म एक्लै यात्रा गर्दै थिएं यसर्थ पनि उसलाई लिएर हिँड्नु फलामको चिउरा चपाउनु भन्दा कम हुँदैन थियो।
एकछिन उसलाई अङ्गाल्दै बसें। उसलाई जा सु गरेर आईजो भनेर बाटो तिर पठाएको बेलाँ bag अर्को कोठामा लगेर राखेँ। उ फर्कने बित्तिकै अघिको ठाँउमा राखिएको bag खोज्न थाल्यो, यताउता गरेर भुल्याएँ।
 mumy ले खुसुक्क केही पैसा हात्मा राखिदिनु भयो मेरो। म पनि सुरुक्क गोजिमा हालेँ। हरेक पटक घर जाँदा उहाँले मलाई Dad सङ्ग लुकाएर केही पैसा दिनु हुन्छ आमा को मायाले भरिएको। ९ बज्नै लागिसकेकोले mumy office को लागि हतारिँदै  हुनुन्थ्यो र ' ल राम्ररी जानू अनि पुगेर call गर्नु।  हुन्छ भनेर भने मैले। एकै छिन्मा Dad को phone आयो ल गाडी १० मिनेटमा आउँछ रे खाना खाएर बस।
मैले खाना खाएं, अलिकती आखिर बिहानै के रुच्थ्यो र धेरै न बानी नै थ्यो चाँडै खाने।
म kitchen जाँदा kitchen, baathroom जाँदा bathroom को ढोका सम्मै पछि लाग्दै थियो पुन्टे। लुगा लगाएर ready हुन्जेल सम्म Dad नि आईपुग्नु भयो र भाइ पनि कलेज बाट फर्किसकेछ।
Dad बाटो खर्छ दिनु भो, अघिल्लो पटक पठाउनु भएकै पैसा थियो यताको खर्चको लागि। अनि Bag बोकेर Dad घर बाट एकै मिनेट अगाडि main road मा निस्कनु भयो।
भाईले मुस्कुराउँदै केही पैसा राखिदियो हातमा! एस्सो खर्छ अलिअली भाईको पहिलो कमाई भन्दै।
भाइ intern गर्दै छ। पहिलो महिनामा पाएको थोरै तलब पनि उसले मेरो लागि पनि छुट्याएको देखेर साह्रै खुशी लाग्यो। यो माया प्रेम बिस्वास र सद्भाब ले झन मलाई अलि अलि कता कता emotional बनाउदै थियो। पुन्टेलाई भाइले कोठामै थुन्न लागेको थियो आफ्नो हातले उसको टाउको सुम्सुम्याउँदै ढोका ताने र निस्किएँ। भाइ पनि निस्कियो सङ्गसङ्गै म गाडी चढें। Dad र भाइ लाई bye गरे। जसै गाडी हुईकियो। मेरा आँखा रसाए तर आसुले आँखा भन्दा बाहिर आउन दिइन।
काठ्माण्डौ बस्न थालेको ६बर्ष पूरा भएर ७ बर्ष टेकिसकेछ। सुरुसुरुका दिन निकै नरमाईलो लाग्थ्यो। तर यसपाली जति घर छोड्दा नरमाईलो कहिल्यै लागेको थिएन लाग्दै थियो अझै २-४दिन बस्न पाए नि हुने।
#यात्री

सडक सहरका गरिबहरुका निम्ति कमाई खाने ठाँउ मात्रै भ​एको छैन​। सैयौं घरबिहिनका निम्ति खुला आकाश मुनिको घर बनेको छ​। गरिबिले ब्याप्त र असहायका निम्ति एक मात्र आस्थाको धरहरा हो सडक​। कसैले दया गरेर केहि दिए त्यहि खाने रमाउने र त्यहि ठाउँलाई आफ्नो स्वप्न सन्सार ठान्छन उनिहरु।
आज करिब ९ बजेको हुनुपर्छ म बिर हस्पिटल बाट तेबह आउँदै थिएं। न्यु रोड गेटमा ६-७ जनाका सङ्ख्यामा खटिएका म्यादि प्रहरीहरुले केहि बाल्दै थिए। लाग्थ्यो जाडो भ​एर आगो बालेका होलन्। ब्यङ्यात्मक सोच आइरहेको थियो मनमा। जब अलिक छेउ पुगें, सडकपेटिमा बस्ने मानिसहरुका लुगाहरु जलाईएका रहेछन्। जलिरहेको (जलाईइरहेको) ह्रास बाट आफ्ना सामान र लुगा तान्न  खोज्दै थिईन त्यहि प्रहरि नजिकै बसिरहेकि महिला।
जब अझै उनिहरुको समानहरु बलिरहेको आगोमा थपियो म मा धैर्यताको बाँध टुट्यो अघि बढेँ र  एउटा पुलिसको काँधमा हात राख्दै भने, " यो त अत्ति भ​एन दाई" नजिकै अर्को प्रहरीले भुईमा झरेको ब्याग आगोमा जाकिदियो।
एउटाले भन्यो, "यिनिहरु चोर हुन​, ठग हुन​।"
अर्कोले जोड्यो "छोराछोरीले छोडेको रे,"
पहिलोले फेरि जोड्यो," दिउसभरि मागेको पैसाले होटलमा बस्नु नि"
कुरा बुझ्दै जाँदा त्यहा सडकपेटिमा बस्नेहरु आपसमा ढुङ्गा हानाहान भयो रे अनि फोर्स लगाएर भ​ए नि हटाउनु भनिएको थियो रे। त्यहि पालाना गर्दै रहेछन उनिहरु। तर यसरि भ​एको थोत्रो कपडा पनि जलाईदिनु चै मानबिय लागेन​।
म सङ्ग केहि बिकल्प थिएन​। त्यहाँबाट निस्कनु बाहेक​। बिबश अनि लाचार म​।
#यात्री