आज म सुत्ने

पलङ्गको ड्रअरको भित्र पट्टि हेरे,

म काठ्माण्डौ आउदा बोकेर आएको झोला

भेट्टाएँ​,

थोत्रो,

झुत्रो

एउटा जिन्सको ब्याग्

जुन मलाई बाबाले

९ कक्षामा पढ्दा

यहि काठ्माण्डौ बाटै लगिदिनु भ​एको थियो।

आज फोहोरको गुन्टा फाल्दा

फाल्नु पर्छ कि जस्तो लाज्ञ्ा थ्यो,

तर

एस्सो चेन उघारेर हेरेको त

मेरि आमाको सपनाहरु अझै

त्यहि ब्यागमै डल्लो परेर बसिरहेका रहेछन्

त्यो झोलामा अटाई नअटाई

खाँदिएर।

त्यहि ब्याग मै रहेको सर्ट र पाईन्ट

जुन​ पहिलो पल्ट

यो शहर भित्रिदा लगाएर आएको प​ईन्ट

र सर्टका गोजि हरुमा

मेरा बाबाले दुख गरेर

आर्जिनु भको

त्यो पैसाको मिठो बास्ना

आइ रहेको थियो,

जसले मलाई झल्याँस्स बनायो,

एक निद्रा बाट​

पुरानै भ​एनि

धोएर राखिएको ति लुगा लगाएँ,

अनि त्यो ब्याग बोकेँ,

एक उर्जा थियो त्यस लुगामा,

मलाई मेरो आमाको सपना

र बाबाको मिहेनतको

झझल्को दिलायो,

र सदैब यसरि मलाई झक्झक्याउने

मेरो थोत्रो

तर बहुमुल्य सम्पतिलाई

कसरि पो फोहोरको थुप्रोमा

फाल्न सक्थेँ र​?

#यात्री